Mensen vragen mij wel eens of ik een moeilijk vak heb. Soms wel. Zeker wanneer jonge mensen sterven. Echter vaak onzichtbaar, maar minstens zo aanwezig, is het verdriet van mensen die al heel veel jaren lief en leed deelden.
Zo kreeg ik een paar maanden geleden een melding van het overlijden van een heer die op 95-jarige leeftijd thuis was overleden. Zijn echtgenote is zo getroffen van verdriet dat het haar zwaar valt de uitvaart te bespreken. Er zijn geen kinderen en er is geen contact meer met zijn nog levende broer en diens gezin. Zij kijkt mij aan met betraande ogen en zegt: “U bent de enige die ik nu om steun kan vragen”. Twee uur later sta ik buiten en heb een crematie geregeld voor haar man met wie zij bijna 68 jaar getrouwd was. Ik zorg dat ik de 3 rouwkaarten verstuur en ik regel muziek. Ik beloof mevrouw iedere dag even langs te komen. Anderhalf uur later belt mevrouw mij al. Volledig overstuur, want zij heeft spijt van haar beslissingen. Of ik alsjeblieft wil terugkomen om alsnog een begrafenis te verzorgen. Aan het einde van de dag ben ik er weer en gelukkig kan ik de uitvaart nog aanpassen. “Dom van me hè, ik wil dat we samen begraven worden, want ik ga gauw achter hem aan hoor!” Tijdens zijn uitvaart houdt zij mij stevig vast als haar man wordt toevertrouwd aan de aarde. Iets meer dan een half jaar later komt er een telefoontje van haar notaris en ditmaal sta ik aan het graf, bijgestaan door de notaris en ben ik degene die een traantje wegpinkt. Haar zal ik zeker nooit vergeten.
Alexander IJsendorn (38) is uitvaartleider bij Herman Bakker Uitvaartzorg in Deventer. Maandelijks schrijft hij over hetgeen hij meemaakt. Soms informatief, soms met een lach, soms met traan, maar altijd persoonlijk!