Weg met het toneelspel…
Een Twitterbericht vertelde dat FC Oss, dat bovenin meedraait om een play-off plek, op bezoek moest bij laagvlieger Go Ahead Eagles. Het voelde als de omgekeerde wereld afgelopen vrijdag. De Tweet vervolgde dat tegen de laagvlieger uit Deventer drie punten moesten worden gehaald, ook pijnlijk, maar wel realistisch dit seizoen…
De tribunes toonden een behoorlijk leeg aangezicht voor de vrijdagavond, de koude wind joeg door de Adelaarshorst en hield de twijfelaars thuis. Kowet startte ‘gewoon’ slecht en wist de bal nauwelijks naar een teamgenoot te spelen. Het dwong geen kansen af en ondanks de vijfmans achterhoede stond er regelmatig een tegenstander vogeltje-vrij. Buwalda was in geen velden of wegen te bekennen en de 46ste tegengoal was een feit. Een centraal verdedigingsblok met drie grootheden op papier: Xandro Schenk (tweemaal promotie en drie seizoenen eredivisie in de recente jaren), naast hem Robin Buwalda (topper bij VVV en zelfs eredivisie gespeeld vorig seizoen met NEC) en de laatste van de drie Rick Ketting (twee jaar geleden kampioen met Sparta). Maar Cruijff zei al eens; “De beste spelers vormen niet het beste elftal”. Rick Ketting beaamde zelf na het duel dat het niet loopt, dat ze moeite hebben elkaar te vinden. Maar wel sprak hij vastberaden dat de leiding, in samenspraak met het elftal, gekozen heeft dat er met vijf man achterop gespeeld gaat worden tot het bittere einde. Ook Van Staa verdedigt dit systeem met hand en tand, zelfs zijn aanvallende wissel verdedigde hij: “Het systeem blijft hetzelfde, alleen de typetjes veranderen”. De ‘lange slungel’ Givan Werkhoven, al spits bij geboorte, loste middenvelder Sjoerd Overgoor af. Oss was van slag en gaf het initiatief knullig uit hand en de Deventer thuisblijvers kregen ongelijk. Illustratief waren de doelpuntenmakers vrijdagavond, zo ook de wijze waarop. De gelijkmaker werd gemaakt door Thijs Dekker, de loper op het middenveld geloofde nog in een bal die door Hendriks werd naast geschoten. Als een duveltje uit een doosje was de Deventenaar daar om alsnog de bal binnen te tikken. Het juichen was aandoenlijk, maar het werd zo mogelijk nog aandoenlijker. Terwijl de Ossenaren het ‘hoofd’ verloren en met tien man louter achteruit liepen, scoorde Kowet pardoes haar tweede. Twee spelers probeerden een omhaal in een overvol strafschopgebied, echter Schenk was de wijste. De verdediger legde het speeltuig koeltjes af en Ketting schoot de bal tegen de touwen. Rick keek de bal extra lang na, bijna vol ongeloof. De verdediger had in de voorbijgaande nachten gedroomd dat hij de winnende zou maken: ”Ik zou iedereen gaan bedanken en het met het gehele team gaan vieren bij de dug-out”. Het liep anders, Ketting wist eigenlijk niet wat te doen, wist niet waar hij met zijn vreugde naar toe moest. Hij begon te springen, gewoon staand op de plek met zijn handen strak in de lucht. Ik waande me even terug in de jaren ’50; tribunes gevuld met mannen met hoeden. Een doelpunt dat toen op dezelfde wijze gevierd werd, gewoon juichen, geen toneelspel er omheen. Vanaf nu gewoon weg met al het toneelspel, weg met afspraken, gewoon de bal naar voren jagen, daar moet het gebeuren.
