Dat biertje
De mens is een sociaal dier. We kruipen graag bij elkaar. Op het werk, in de vereniging, in de buurt, op familiefeestjes. Maar het meest zichtbaar wordt dat elk jaar als het eerste groen zich aan de bomen meldt. Als de koeien de wei in mogen huppelen en de Lentebok op tafel staat. Dan komt na een soort van winter ook de terrasmens te voorschijn. In het begin nog wat geholpen door de terras-heater maar als de zon zoals deze week een keer echt doorbreekt dan gaan we er helemaal voor. Dan is het weer duidelijk dat de Brink een horecaplein is. Dan is het weer zien en gezien worden. Het is een beetje gegroeid allemaal. Dat terrasgedrag. Ooit ontdekten we ze in de Mediterrane landen of in Parijs. Waar je dan aan een lullig klein gietijzeren tafeltje zat als forse Hollandais. En je maar moest zien hoe je je Croque Monsieur fatsoenlijk moest opeten samen met een grote café au lait. Hoe die Fransen dat lukte was ons nooit helemaal duidelijk. Maar het was wel een ‘savoir vivre’ en stiekem hebben wij dat als nuchtere Hollanders overgenomen. En behalve bij de usual suspects zie je tegenwoordig overal terrasjes verschijnen. In kleine straatjes met voor de deur van elke koffiecorner een paar tafeltjes. Daar zitten dan klanten met een blik van ‘kijk mij eens heel ongedwongen hier zitten’. Maar je hoort erbij en daar gaat het om. Dat heeft de horecaondernemer ook perfect in de gaten, de terrassen groeien als vijverplantjes. Als een soort landje pik, meter voor meter erbij. En de Gemeente maar proberen te handhaven. Met regelgeving, met uniforme terrasschermen en afspraken met de horeca. Want het moet wel gezellig blijven. Dat vindt het sociale dier nu ook. Hoe meer zielen, hoe meer vreugd. En dus zie je met dit weer de terrassen uitpuilen met volgens het Sociaal en Cultureel Planbureau alleen maar gelukkige Nederlanders. Die dan heerlijk zitten te klagen over de politiek, Go Ahead Eagles, Facebook, het onderwijs, de buren, de dure koophuizen en wat al niet meer. En natuurlijk over waar die nou blijft. Dat biertje.
