De mannen en vrouwen van Rijkswaterstaat hebben er jarenlang keihard aan gewerkt. Met grote graafmachines en honderden vrachtwagens vol zand. Het landschap werd herschapen. Het project Ruimte voor de Rivier was weer een staaltje van Hollands watermanagement dat overal ter wereld op bewondering mag rekenen. Ook onze onvolprezen IJssel is onderdeel van het project. De vesting Deventer zal nooit meer door het water bedreigd kunnen worden. We kunnen allemaal zien dat de ruimte aan de overkant is ontstaan. Maar de IJssel blijkt een ondankbare gast. Ook al is de rivier honderd keer beschreven in de fraaiste poëzie en door vele schilders magisch op het canvas neergezet. Net nu we een paar jaar verder zijn met het al die ruimte geven, laat de IJssel zich van zijn zuinigste kant zien. Ook mooi natuurlijk. Als kind was er niets zo mooi als het bestuderen van een droogvallende rivier of sloot. Dan kwamen er los van de naar zuurstof happende vissen allerlei dingen boven water. Met in Nederland op nummer één natuurlijk de onvermijdelijke fiets. Een intussen verroest kreng dat toch op een of andere manier de fantasie prikkelt. Waarom heeft de laatste eigenaar hem daar gedumpt? Zat de berijder er misschien zelf nog ladderzat op? En waarom heeft ie maar één wiel? Van die dingen. Het supermarktwagentje scoort ook hoog. Het zijn de mooie kanten van het droogvallen van een anders zo machtig stromende IJssel. En ook over het watermanagement bij langdurige droogte weten we na deze droge zomer nu alles. Want als komkommertijd en recorddroogte samenvallen, berg je dan maar. Dan is je krant wekenlang gortdroog met de bekende plaatjes en deskundigen. En uiteraard de spanning of het record van 1976 zal sneuvelen. Kansloos. Lang geleden toen de IJssel eigenlijk pas net ontstaan was, bestond de rivier uit een paar samenkomende stroompjes. Het was in de tijd dat die bekende 1250-monnik vanuit Wilp overstak om de hier wonende heidense Saksische boeren te bekeren. Waarschijnlijk hoefde hij en zijn metgezellen de monnikspij maar tot kniehoogte op te trekken. Zonder problemen staken zij te voet de IJssel over. Dat was in het nooit meer te evenaren droogtejaar 768.
