Een ongeval, ik zie het gebeuren. Op weg richting Almelo botst een auto op zijn voorligger, het gaat supersnel en hard. De auto krijgt een tik en glijdt opzij de berm in. Mijn hartslag versnelt, wie zijn het, zijn er gewonden? Maar ik rijd op de andere baan en ik moet door. Onderweg komt de ambulance me al tegemoet. Aangekomen in het ziekenhuis op mijn werk op een poli hoor ik dat het inderdaad hard gegaan is, de inzittenden moesten worden bevrijdt en zijn nu op weg naar de spoed. Ik weet zeker dat er mensen zijn gaan kijken, dat is de natuur. Je wilt weten wat er aan de hand is, of je iets kunt doen. Ik heb BHV en ik heb dan ook groot respect voor hulpverleners. Waarschijnlijk zou ik wel handelen uit een soort intuïtie en doen wat er moet gebeuren.
Afgelopen week doet het Rode Kruis een dringende oproep op tv, er wordt tijdens een reanimatie gefilmd door omstanders buiten. In plaats van willen weten wat er aan de hand is en of je kunt helpen, wordt het sensatie zonder er erg in te hebben en staan we het geheel te filmen. Zijn we zo afgegleden in fatsoensnormen? De hulpverlener moet een keus maken, hij laat de bezorgde familie even alleen en gaat naar buiten om de mensen weg te sturen. Het zou niet moeten, wat heb je er te zoeken? Reacties in de media geven verschillende standpunten, we zijn nieuwsverslaafd dus willen alles weten en delen. Nou, waar ligt die grens dan?
Hulpverleners moeten hun werk kunnen doen, en dan blijf je op afstand. Is er nieuws, dan ben je vast een van eersten die het hoort, zeker met alle Sociale Media-kanalen. Mijn advies zou zijn, haal gewoon je BHV en help en gebruik je telefoon om 1-1-2 te bellen. En heb je dan toch iemands leven gered, nou.. dan is dat natuurlijk weer geweldig om te posten en te delen he? Pffff..
