Ieder jaar valt er met Kerst en met mijn verjaardag een kaart in de brievenbus. Aan de enveloppe, die volgeplakt zit met stickers met kruizen, Bijbels en andere christelijke symbolen, weet ik al wie de afzender is: de dominee.
Praten is een kunst die deze man als geen ander verstaat. Als je hem naar zijn mening vroeg over poffertjes, dan wist hij je te verrassen met een prachtig verhaal. Als je, jaar in jaar uit, met elkaar werkt, word je een bekende van elkaar. Zo ook met de dominee. Wij hadden een klik. Op een gegeven moment durfde ik hem te vragen hoe hij als 21-jarige jongen besloot om zijn leven te wijden aan God. Zijn antwoord was even mooi als beeldend. “Ik liep op het strand. De zon scheen, totdat het ineens aardedonker werd en de hemel losbarstte. Dit was voor mij het signaal”, zei hij met een twinkeling in zijn ogen. “Ik wierp mijzelf met mijn knieën in het zand, gooide mijn armen in de lucht en schreeuwde: ‘Als dit is wat U met mij wilt, dan geef ik mij daar aan over.’ En zo gebeurde het ook.”
Tijdens afscheidsdiensten had hij dikwijls de grootste moeite om de naam van de overledene te onthouden, maar met mooie anekdotes en prachtige oneliners wist hij de nabestaanden altijd voor zich te winnen. Dat moeder een paar keer vader werd genoemd… ach, dat kan toch gebeuren. En dat Jan de Koning opeens Hendrik Keijzer heette… geen probleem. Dankzij zijn charmes kon niemand boos op hem worden.
Eén keer kon ik hem wel achter het behang plakken. Het was tijdens een begrafenis in Diepenveen. Aan het graf was de dominee ouderwets aan het speechen, totdat hij besloot om mij in het verhaal te betrekken. “Wist u dat Joodse meisjes de naam van hun geliefde in de palm van hun hand schrijven?”, sloeg de dominee een zijpad in. Vervolgens draaide hij zich naar mij. “Volgens mij is Alexander ook wel zo’n romanticus die dat doet.”
Ik liet hem de palm van mijn hand zien waarin ik de kilometerstand geschreven had vanwege een tankbeurt eerder die dag. In de veronderstelling dat dit een onderonsje was, deed ik mijn hand weer dicht. Dat had ik dus verkeerd ingeschat. “Ik verneem net dat Alexander enkel de kilometerstand van zijn auto in de palm van zijn hand schrijft”, merkte hij ietwat teleurgesteld op. Aangezien hij zeker honderd toehoorders had, die allen een lach niet konden onderdrukken, voelde dit toch ietwat ongemakkelijk aan. Later hebben wij hier nog dikwijls om gelachen.
De dominee was een fijne man. Na een kortstondig ziekbed overleed hij vorige maand. Met Kerst. Alsof het zo heeft moeten zijn.
Alexander IJsendorn (39) is uitvaartleider bij Herman Bakker Uitvaartzorg in Deventer. Maandelijks schrijft hij over hetgeen hij meemaakt. Soms informatief, soms met een lach, soms met traan, maar altijd persoonlijk!