‘’Kijk, daar gaat een lieveheersbeestje! Dat moet een teken zijn, dat is ma!’’ Dit is wat ik mensen na een uitvaart soms tegen elkaar hoor zeggen. Sommigen zullen het vertederend vinden, maar ik word er eerlijk gezegd een beetje flauw van. Begrijp mij niet verkeerd hoor. Lieveheersbeestjes zijn natuurlijk mooie dieren. Zij bijten of steken niet, in tegenstelling tot vele andere insecten, dus dat is positief. Het beestje staat symbool voor liefde en geluk, maar ook voor de cyclus van het leven. Geboorte, leven en dood. In zoverre begrijp ik ook wel dat op veel tekeningen, grafstenen en rouwkaarten een afbeelding van een lieveheersbeestje schittert. Verder zijn ze prachtig decoratief. Niks mis mee.
Maar wat mij niet bevalt is de vergelijking met een gestorven dierbare. De overtuiging dat een lieveheersbeestje een teken is van de aanwezigheid van een overleden persoon. Wanneer er tijdens een uitvaartdienst een lieveheersbeestje door de kerk of de aula van het crematorium vliegt, hoor je de aanwezigen na de uitvaart praten alsof er een wonder is gebeurd. Ondertussen probeert in het hoekje van het raamkozijn een vlieg tevergeefs door de ruit te ontsnappen, maar daar hoor je dan niemand over. Terwijl dat beestje zich, net als een lieveheersbeestje, toch ook maar mooi heeft opgewerkt van larve tot vlieg met alles erop en eraan.
Hier werd ik mij van bewust toen ik na afloop van een plechtigheid met de nabestaanden de aula van het crematorium verliet. Op de buitendeur zat een klein lieveheersbeestje. Niet zo rood van kleur als je ze vaak ziet, maar een beetje gelig. Ik vond er eigenlijk weinig moois aan. Hij viel mij nauwelijks op, net als die vlieg op het raam, maar de familieleden vonden het FAN-TAS-TISCH. ‘’Een lieveheersbeestje!’’ Zichtbaar aangedaan door het zien van het diertje gingen zij naar huis.
Ik had enorm veel energie in deze uitvaart gestoken. En de uitvaart was naar alle tevredenheid verlopen. Bij het naar huis gaan bedankte de familie mij welgemeend en uitgebreid. Maar dat lieveheersbeestje. Het ging maar niet uit mijn hoofd. Daar kon voor deze familie niets tegenop. En daar hoefde dat beestje helemaal niks voor te doen.
Toen ook ik naar huis reed, kwam in mij een ietwat ongemakkelijk gevoel op. Ben ik nou gewoon jaloers op een lieveheersbeestje?
Alexander IJsendorn (39) is uitvaartleider bij Herman Bakker Uitvaartzorg in Deventer. Maandelijks schrijft hij over hetgeen hij meemaakt. Soms informatief, soms met een lach, soms met traan, maar altijd persoonlijk!
