‘Het hemelsche gerecht heeft zich ten langen leste erbarremt over my en myn benaeuwde vesten’. Dat schreef Joost van den Vondel in zijn Gijsbreght van Aemstel. De redding voor Amsterdam was nabij. De zeventiende-eeuwse dichter was ook goed in gedichten bij feesten en partijen. Maar ook begrafenissen. De Amsterdamse veste van afgelopen woensdag bezweek uiteindelijk wel. Daar had Vondel vast wel iets op kunnen dichten. Vooral over teleurgestelde verwachtingen. Dat er verwachtingen waren, had natuurlijk alles te maken met de prestaties van de godenzonen zelf. Die waren bijzonder. Maar naarmate die prestaties blijven komen, begint er in Nederland ook een onverklaarbaar proces op gang te komen. Vooral in de sport. We gaan sporters bovennatuurlijke krachten toeschrijven. Letterlijk ook, in de media. We dichten sporters talenten toe nog voor ze goed en wel hebben kunnen laten zien dat die er zijn. Of zich beperkt hebben dat een enkel moment. Daphne, Max, Tom, ach u kent het rijtje wel. Dan wordt de druk te groot en zie je een nieuwe trainer, motor of racefiets verschijnen. Er zijn boeken over vol geschreven: allemaal tussen de oren. Nou, vertel dat maar aan al die zwoegende eindexamenkandidaten. Waarvan de ouders of docenten bemoedigend zeggen: je kunt veel beter. Nooit laten zien, maar toch. Om nog maar te zwijgen over al die vooral vaders die tegen hun kind van zes zeggen dat ze later een Frenkie de Jong of Lieke Martens kunnen worden. Dat wordt pas een teleurgestelde verwachting. Maar het zal niet snel veranderen in deze Prikkel & Prestatiemaatschappij. Het volgende teleurstellingsproces dient zich al aan: Duncan Laurence, die ons land vertegenwoordigt op het Eurovisiesongfestival. Eerder nooit van gehoord, maar nu de gedoodverfde winnaar op 18 mei. Voorspelling: alle landen waar de godenzonen eerder een spoor van vernielingen hebben achtergelaten, zullen Duncan ze niet geven. De zo fel begeerde douze points.
