Aan het einde van de werkdag parkeer ik mijn auto naast mijn woning en spreek ik mijn buurvrouw buiten op straat. “Heb je gehoord dat Eric ziek is’’, zegt ze. Haar boodschap dreunt nog na in mijn hoofd als ik ’s avonds naar bed ga. Eric is ziek. Dat komt binnen. Hij is weliswaar niet de jongste meer, maar dit had ik niet verwacht. Ondanks zijn leeftijd is hij altijd sportief gebleven. Hij slaat graag en met enige regelmatig een balletje op de tennisbaan. Hij leeft gezond, rookt niet, drinkt niet. Hij staat voor iedereen klaar en is bijzonder actief bij het organiseren van buurtfeesten. En uiteraard weet ik dat dat geen enkele garantie biedt, maar toch…
Ik koop de volgende dag een mooie wenskaart voor hem, maar wat zal ik schrijven? Wat schrijf je eigenlijk aan iemand die kort geleden slecht nieuws heeft gehad? Uiteraard een persoonlijk bericht en misschien een passend gedicht. Op internet zoek ik een tekst die geschikt is om te gebruiken en vind ik een gedicht waarvan ik denk dat deze bij mijn buurman past. Als ik mijn naam op de kaart schrijf slaat ineens de twijfel toe. Mensen bij mij in de buurt kennen mij als Alexander. Als buurman. Maar zij kennen mij ook als Alexander, de uitvaartleider. De kaart schrijf ik, vanzelfsprekend, vanuit mij als persoon. Dit omdat ik meeleef met mijn buurman, met zijn vrouw en met hun kinderen. Of zou hij het kunnen beschouwen als een verscholen marketingactie? Dat zou ik nooit doen en ik neem aan dat mensen begrijpen dat ik oprecht meeleef. Er schuilt een gevaar in. Dat besef ik mij. Maar om geen kaart sturen? Niet laten blijken dat je aan een ander denkt? Nee, dat is helemaal geen optie. Ik ga er van uit dat Eric en zijn vrouw begrijpen dat het een welgemeende kaart is en dat ik van harte hoop dat de behandelingen zullen aanslaan.
Het is één van de dilemma’s waar je als uitvaartleider tegenaan loopt. Waar je goed over na moet denken. En je er in ieder geval bewust van moet zijn dat bepaalde zaken anders uitgelegd kunnen worden dan dat ze bedoeld zijn. Voor mij geldt in al die afwegingen dat ik Alexander moet blijven. Eerlijk en oprecht. Juist dat doen dat bij mij past en wat ik altijd gedaan heb. Daarom heb ik zonder verdere aarzeling de kaart met de post verstuurd.
En mijn buurman? Hij bedankte mij een paar dagen later toen wij elkaar op het voetbalveld tegen kwamen. Hij stelde het kaartje zeer op prijs en, zo vertrouwde hij mij toe, mocht het zover komen dan wil ik dat jij de uitvaart verzorgt. Ik blijf echter hopen dat de behandelingen aanslaan, dat hij snel beter wordt en wij nog jaren buurmannen zullen zijn!
(de gebruikte naam is om privacyredenen gefingeerd)
Alexander IJsendorn (40) is uitvaartleider bij Herman Bakker Uitvaartzorg in Deventer. Maandelijks schrijft hij over hetgeen hij meemaakt. Soms informatief, soms met een lach, soms met traan, maar altijd persoonlijk!
