Het seizoen is nu redelijk op gang gekomen en we kunnen toch wel aardig inschatten waar ‘we’ staan ondertussen. De ploeg van De Gier gaat niet meedoen om de titel dit seizoen, zoveel is wel duidelijk. De belofte van de club van anderhalf jaar geleden kan zo de prullenbak in; het meedoen om de titel in twee jaar tijd. De nieuwe baas heeft een heel ander plan wat, voor nu, meer geduld vraagt. Passanten bepalen het huidige beleid en de fans worden onrustig. Die zien totaal geen lijn in het huidige spel en klagen steen en been. Een thuisduel tegen laagvlieger Jong AZ bijvoorbeeld, men verwacht passie en strijd. Maar in de eigen Adelaarshorst komt hun ploeg niet verder dan afwachtend voetbal spelen, een beetje op toeval berust. Reactievoetbal zou Ten Hag zeggen, geen herkenbaarheid in onze eigen stad. Daarnaast is er ook geen progressie te zien want, als je consequent hetzelfde systeem handhaaft, dan zou er groei zichtbaar moeten zijn. Mogelijk ben ik ietwat ongeduldig, maar ik zie het niet. Ik zie diverse tamme duels voorbijkomen en zeker in eigen ‘huis’ zou dat toch echt niet mogen. De eerste kritische woorden komen uit de mond van de oefenmeester zelf. Jack roept dat hij ook de strijd mist: “De ballen uit de broek”, riep hij vorige week. Het huidige materiaal is niet voldoende om evenwichtig voetbal te spelen, dus een rol bovenin lijkt uitgesloten. Dat is enorm spijtig, kijkend naar de beloften van ruim een jaar terug. Dat plan is dus ook rijp voor de vuurkorf, evenals Bekking zijn plan, evenals Ten Hag zijn ideeën. Nieuwe passant, nieuwe plannen, dus nimmer een meerjarenplan. Waarom zou het juist nu wel lukken en waren die andere plannen dan zo slecht? Ik heb mij geërgerd de laatste weken aan het gebrek aan instelling; op voorsprong komen tegen de ‘jochies’ van AZ en je dan verder geen raad weten met een lichte tegenstander. Maar als de gelijkmaker dan valt, die je van verre ziet aankomen, lukt het plots wel! Dan ineens is er strijd en zijn er kansen… Daarmee het ultieme bewijs dat het niet goed zit. Reikhalzend kijk ik uit naar de aanpassingen, de veranderingen, de progressie en het resultaat dat daarmee gepaard moet gaan. Misschien is een driepunter wel hét medicijn, maar mijn onderbuikgevoel zegt iets volkomen anders…

Vorig artikelPop Up Foto Shop brengt creatieve invulling leegstand Deventer Binnenstad
Volgend artikelExpositie ‘Kreatieve kwasten in de kerk’