Docenten, bouwers, boeren, verpleegkundigen. In één lang demonstratielint stellen ze zich aan ons voor. Over hoe moeilijk ze het allemaal hebben en wie daarvan de veroorzaker is. De overheid, lekker algemeen, staat natuurlijk bovenaan. Die zegt op haar beurt dat er geld genoeg is en dat als er een ander (stikstof)beleid gevoerd moet worden, we dat met elkaar gaan oplossen. U kent de communicatietaal van de overheid. Dus hoppa, een half miljard naar onderwijs en allemaal 100 op de snelweg om uw nieuwbouwhuis af te kunnen maken. Daar bleef het in het verleden nog wel eens bij. Iedereen ging weer netjes aan het werk, want de BV Nederland moest er niet te veel onder lijden. Dat is aan het veranderen. De ouderwetse resultaatgerichte demonstratiekoorts is weer terug. Griepprikjes van de overheid helpen daar niet tegen. En omdat we in een wereld van plaatjes en sociale media leven, moet de demonstratie vooral ‘goed overkomen’. Ook Deventer heeft van die hoofdpijndossiers die regelmatig terugkeren en demonstratie waardig zijn. De afgelopen week werd er weer een bekend hoofdstuk uit het grote Deventer Verhalenboek opengeslagen. De meeste lezers en vooral lezertjes kenden het verhaal bijkans uit hun hoofd: ‘Er was eens een speelgoedmuseum…’. Al jaren sleept het zich voort van gebouw naar gebouw, van begroting naar begroting. Zonder enige visie of daadkracht van de bestuurders en de hen controlerende raad. Keer op keer werden besluiten vooruitgeschoven. Werden er over dezelfde vraag weer nieuwe adviseurs ingevlogen. Die soms tot verdriet van de politici met duidelijke antwoorden kwamen. Maar daarmee kun je niet iedereen tevreden stellen en dus wordt er weer gepolderd. Want niemand durft het de Deventer kinderen te vertellen dat het museum dicht moet. Die hadden zelf goed naar de volwassen demonstranten gekeken en kwamen met plastic tractortjes demonstreren bij het stadhuis. Want dat is tegenwoordig hét middel voor een succesvolle actie: een stoere publiekstrekker.
