Het maken van een Christmas Pudding is in het Verenigd Koninkrijk serious business. Daarbij komt dat de pudding geen pudding is zoals wij die op het Europese continent kennen. Als wij al aandacht aan zoiets willen besteden voor ons kerstdiner zoeken we meestal op een populaire kooksite naar de kortste voorbereidingstijd. Het tegendeel is aan de orde bij de Christmas Pudding. Je kunt hem niet lang genoeg van te voren maken. Dit altijd serieuze maar vooral gezellige proces in de Britse keuken wordt dit jaar hinderlijk onderbroken. Door landelijke partijverkiezingen! Volgende week donderdag moet de Britse kiezer antwoord geven op de nog steeds onbeantwoorde vraag: to Brexit or not to Brexit? Precies een jaar geleden dachten we nog dat we de laatste Europese Kerstmis samen met de Britten zouden vieren. Er was zelfs sprake van enige melancholie. We zijn een jaar en heel veel ‘order, order!’ verder en geen inch opgeschoten. Was het in het begin nog leuk en lachen met de inmiddels vertrokken parlementsvoorzitter John Bercow, in de loop van het jaar verslapte de aandacht. Het Shakespeareaans drama duurde wel erg lang. In het begin nog Britse folklore, later werd het ‘dat arrogante zooitje in het Lagerhuis’ dat de kiezer niet serieus nam en nu diezelfde kiezer om een oplossing vraagt. Het ontbreekt politici steeds weer aan de stevigheid van een Christmas Pudding. En vooral aan het invoelvermogen van wat er nu eigenlijk gebeurt in de maatschappij buiten Raadszaal of Parlement. Leuk die schoorsteenvegertjes in Deventer, maar je poetst er de roetvegen niet mee weg. En ook op het Binnenhof in Den Haag lijkt de maatschappelijke werkelijkheid nogal altijd ver weg. Van ‘bel de belastingtelefoon’ tot ‘ik kijk nooit op mijn loonstrookje’. Het is de hoogste tijd dat dijkgraaf Rutte voor Kabinet & Kamer overgaat tot verhoogde Dijkhoffbewaking.
