Het was weer prettig om naar het stadion te lopen afgelopen zondag. Weliswaar een ongebruikelijke dag, maar niet minder mooi. De weersomstandigheden waren droevig, maar de sfeer licht opgewonden toen ik het stadionplein betrad. Ik geniet er altijd weer van als ik door de nauwe Vetkampstraat loop en onderweg mensen spreek. Ook nu weer als men uitkeek naar weer een wedstrijd van hun Kowet. Want de winterstop is heel leuk, maar na één vrije vrijdag was ik er ook wel weer klaar mee. Na mijn slentermoment over het plein liep ik de trap op van gebouw Larenstein. Boven aangekomen sloeg er een soort schrik om mijn hart, ik dacht in een flits Karin te zien. Helaas kan dat niet meer, maar herkenning en angst wisselden elkaar kort af. Toen ik de persruimte binnenliep snapte ik niet zo goed waarom het beeld even op mijn netvlies verscheen. Niemand die in de drukke perszaal aanwezig was, leek ook maar iets op Karin. Met Karin doel ik op wijlen Karin Koers, ruim 20 jaar was ze vrijwilligster bij Go Ahead Eagles. De rossige vrolijkheid was actief bij de supportersvereniging en ze was zelfs teammanager bij de jeugd. Maar bovenal bekend als gastdame in die persruimte, al zolang ik er kom. Met haar vriendelijke glimlach stond ze iedereen geduldig te woord. Ik had met Karin een band opgebouwd die ontstond toen ze wel eens met me meereed naar uitduels. Dan leer je elkaar iets beter kennen, met name Dordrecht was een vast uitje voor haar. Toen ze aangaf dat ze ziek was kregen we een connectie door het geloof. Ik mocht voor haar bidden, wat ze als persoonlijk en prettig ervaarde. We knuffelden elkaar altijd, spraken over werk en thuis. Ze had gekozen voor een eigen richting wat best spannend was, dat was in een periode dat ik ook van baan wisselde. Dus ook daarin deelden we elkanders gevoelens en ideeën. Niemand weet wanneer jouw tijd komt, Karin dus ook niet. Ze leek er behoorlijk ‘bovenop’, echter was daar toch de gevreesde terugval en Karin overleed begin december aan de gevreesde ziekte. Ik mis haar, en met mij natuurlijk heel veel anderen. Aan het einde van de middag viel weer even haar naam, toen een groepje de persruimte verliet. Daarmee kwam er een glimlach op mijn gelaat, mijn afscheid van Karin..

Vorig artikelOntdek de boeiende wereld van technologie in de zorg op 30 januari en 1 februari
Volgend artikelNieuwe spelersbus geeft rood-gele geheimen prijs