In Maastricht ben ik geschrokken van de verdeeldheid. Verdeeldheid in het veld en er buiten. Spelers begrijpen elkaar niet meer, zo lijkt het. Het oogde als los zand, totale onbegrip onderling, geen communicatie, geen rendement. Het sluimert al enkele weken, ik denk dat de chemie er uit is. Het heeft, in de basis, te maken met het vertrek van Richard van der Venne, hij was de motor van het team. Richard was belangrijker dan je zou verwachten, maar dat merk je pas nu hij er niet meer bij is.

Richard was de longen van het elftal en tegelijkertijd zorgde hij ook voor wat doelpunten. Met Ahannach heb je een volledig ander type speler, terwijl het systeem van De Gier natuurlijk niet moet veranderen. Het middenveld had met Van der Venne altijd grip op de tegenstander en dat zijn ze nu kwijt. Je merkt het aan alles, kijk maar naar Corboz die ‘zwemt’ en Lieftink die zwoegt als een mammoet. De staf ziet het ook en neemt eerst de makkelijkste keuzes: zo wordt er gekozen voor Edqvist en ook Navrátil is niet meer onaantastbaar. Ik hoop dat Maastricht het dieptepunt was en we weer omhoog kunnen gaan kijken. Spelers gaan elkaar nu namelijk zaken verwijten, willen simpelweg winnen en alles moet geanalyseerd worden volgens velen.

De Gier vertelde mij dat hij dat moest gaan managen, voorkomen dat er naar elkaar wordt gewezen. Dan gaan er scheuren ontstaan in het metselwerk en we willen niet dat de boel in elkaar dondert voor het sluiten van de markt. Want de weg richting de play-offs is zo eenvoudig nog niet. Gelukkig is dat doel nog haalbaar, maar we zijn er nog lang niet! Het is aan De Gier om de juiste keuzes te maken, zoals wie de nummer 10 eigenlijk moet zijn. Bannink traint het gehele seizoen met de groep en toonde de laatste weken scherpte en gretigheid. De weg voor Ahannach is nog lang mijn inziens, ik zou kiezen voor rendement nu. En als Anier dan die scorende spits is, want die wilde De Gier immers, dan moet hij er ook in. Anders had je de Est niet hoeven halen. De achterban morrelt en terecht, want in slaap vallen in de eigen Adelaarshorst en machteloos gespartel aanzien in Maastricht; dat doet pijn in ons rood-gele hart…

Vorig artikelNieuwe pop-up expositie: Speelgoedrage nr.1: LEGO Bouw mee!
Volgend artikelOnbeperkt naar Apeldoornse Speelboerderij voor een tientje