Toen het allemaal begon, was het nog wel spannend. De agenda leeg, de straten leeg, het hoofd leeg. Allemaal voor het goede doel. Leuk, weer eens wat meer aandacht voor je huisgenoten. Maar naarmate de tijd vorderde van deze Mensen Vastentijd, werden we wat onrustiger. De mens is een sociaal dier. We leven in één grote roedel. We willen elkaar zien. Elkaar knuffelen en besnuffelen. We kunnen zelfs verlangen naar de massa.
De grote massa op festivals of sportevenementen. Nooit gedacht dat het zover zou komen. Dus daar waren we weer toen de overheid onze huizen van de deurknip afhaalde. Als schichtige stokstaartjes keken we om ons heen. En er waren er meer. Die gingen ook weer live met elkaar communiceren. Over de schandalige regels in de verpleegtehuizen tot #Viruswaanzin. Met het Malieveld als populairste uitlaatklep. Dus zodra de zomer weer toesloeg, zaten ook wij in Deventer weer op wat velen het mooiste plein van Nederland noemen. Tussen de Beestenmarkthekken. Kijkend naar het plein waar het echte massale deze zomer niet gaat gebeuren. Waar we de bonte rij van kermisklanten van buiten Deventer moesten missen. Onze kermisbingo niet konden spelen.
En straks ook niet bewonderend kunnen kijken naar al die Stelten. Maar vooral naar al die mensen van overal die daar weer naar kijken. We dromen met een steeds minder anderhalvemeter biertje in de hand van de niet aanwezige acrobatische Françaises. En de niet-dyslecten gaan ook nog de eindeloze rijen boekenkramen missen. Met de schuifelende leesmassa, die met één platte pet te bewaken is. De zomermassa’s missen, het zou een promotieonderzoek waardig zijn. Ook het kijken naar al die massa’s bij internationale zomersportevenementen missen we. Maar het ergste is toch wel de afwezigheid van de muziek, het geluid dat daar bij hoort. En het allerergste? Het in deze dagen op Radio 1 moeten missen van de Tour de France finishtune.
