‘Ga je mee naar het stadion, naar de ploeg van rood en wit…’ (010), ‘Op een slof en een oude voetbalschoen…’ (020) en natuurlijk ‘… is kampioen van Nederland!’ (0570). In de lome hitte van augustus droomde menig voetbalsupporter weg. Naar het nu lijkt, vervlogen tijden. Naar mate de tijd vordert, begint het steeds meer te knagen. Sommigen lijden al aan PTST, posttraumatische supporterstoornis. Sinds kort ook opgenomen in de psychische bijbel DSM-5. En terecht! Het lijkt een niet te helen trauma te worden. De frontsoldaten van de club (voetbal is oorlog!) herinneren zich de battles tegen hun vijanden als de dag van gister. Het Eagles-legioen keek uit naar de strijd tegen de Superboeren.
Gelijk maar even duidelijk maken wie het komend seizoen de baas zal zijn in de Keuken. Maar als met zoveel zaken versterkte ook hier Het Virus het al sluimerend trauma. De ergste gevallen mochten nog hopen op een plaatsje in de ruime ziekenzaal van de Adelaarshorst. Zwaaiend naar medepatiënten die vele meters verder gemuilkorfd voor zich uit zaten te staren. Zelfs die hoop moesten ze laten varen. De König van Deventer zag dat de muren buiten het stadion bedreigd konden gaan worden door het leger uit Deutekom. Het toch al verzwakte Daventria zou dan geen stand kunnen houden. ‘Risicowedstrijd!’, vonniste hij daarom.
Daarmee het trauma van velen versterkend. Het verlangen naar een vol en rumoerig supportersplein was nog nooit zo groot. De spanning voorafgaand aan de wedstrijd. Een vol stadion mét geschreeuw en geluid. Toe opa, vertel nog eens. Dat kan toch niet waar zijn. Ziekenhuizen zijn overal op voorbereid maar deze getraumatiseerde supportersgolf zal een brug te ver zijn. Artsen hebben deze casus in hun opleiding niet gehad. Supporters zijn in een soort permanente quarantaine beland. Zitten straks verdwaasd achter een tv-scherm naar hun oorlog te kijken. Nog nooit voelde het zo verkeerd, dat thuisvoordeel.
