Het was al geen gewenste zorgeloze zomer en nu begint de herfst ook nog eerder. Meteorologisch geheel op schema vallen de eerste eikels al uit de boom. Als de bladeren er dit jaar net zo snel bij zijn, hoed je dan voor de stoere bladblazers. De Hornbachers, die nu al in hun schuurtjes staan te trappelen van ongeduld. De afgelopen maand was het trouwens wel boekenmarktdruk in de oude Hanzestad. Alsof er niks aan de tienduizend keer gewassen hand was.
Je haalde de ‘toch maar lekker weg in eigen land toeristen’ er zo uit. Ze hadden vorig jaar rond de kerst al hun favoriete Costa geboekt en dito kleding outfit aangeschaft. Daarmee liepen ze nu niet op de Playa del Inglés te paraderen, maar op de Brink in Dèmter. Ze probeerden er het beste van te maken op de extended terrasjes. Soms hoorde je zelfs ‘dos cervezas, por favor’. Er zou zo maar eens een binnenlandse vakantie-therapiemarkt kunnen gaan ontstaan: afkicken van eigen land. Wat wel snel lijkt te gaan, is het afkicken van de virusregels. Wie de afgelopen weekenden in de binnenstad liep, waande zich in 2019. Natuurlijk, de steeds meer versleten 1,5 meter stickers kunnen je niet ontgaan.
Maar slechts een enkel verdwaald mondkapje dat streng uit zijn ogen keek, leek die afstand nog te willen respecteren. Voor de rest sorteerde alleen de dikke witte strepen in de Korte en Lange Shopstraat nog enig splijteffect. Die kunnen ze laten staan, het bevordert de doorstroom. Intussen blijven we elkaar vooral op social media de maat nemen. Zijn we roomser dan de paus wanneer we anderen wijzen op hun verkeerde gedrag. En vooral de regenten die ons de regels voorschrijven, moeten het dan ontgelden. Maar ook die blijken maar gewone mensen te zijn. Die, als de nood heel hoog is, zelfs overgaan tot het knuffelen van hun schoonmoeder.