De man die vanaf de voetbaltribune zich ermee bemoeit wanneer een blessurebehandeling te lang duurt. Die naar het veld schreeuwt ‘ik weet niet hoe het met jullie is, maar ik moet maandag weer aan het werk!’ Onmisbaar. Het gezang, gejuich en gejoel dat golft door het stadion. Onmisbaar. De geur van bier, hamburgers en gezeik. Onmisbaar. Er is iets bijzonders aan de hand in de Deventer. Sinds het publiek zich er niet meer mee mag bemoeien, gaat het crescendo met Kowet in de Adelaarshorst. Ze gaan wel erg Ahead dit seizoen. Derde plek, nacompetitie verzekerd, nog nooit zoveel punten gehaald en de beste keeper ter wereld!
Niks meer aan doen zou je zeggen. Mét publiek raak je toch maar van de regen in de drup. Is al wat op gevonden: de Go Ahead Eagles regenton. Kun je in je eigen achtertuin je er nog meer over opwinden dat je er niet bij bent. Maar het einde van deze martelgang lijkt in zicht. We kunnen straks weer net als meer dan 100 jaar geleden door die Vetkampstraat. Wij, het voetbalvolk! En niet die miljardairs uit Amerika, China of welke oliestaat dan ook. Het fiasco van de Super League (´het waren twee fantastische dagen´) sprak voorlopig boekdelen. Prachtige plaatjes vanuit stadionwijken in Engeland.
Waar supporters duidelijk maakten waar je met je geldjatten vanaf moet blijven. Niet dat de Champions League geen miljoenenbal is, maar er zijn grenzen. Het gegraai komt een keer buitenspel te staan. Met je Super Liegen. Macht en tegenmacht. Waren ze daar ergens anders ook al niet mee bezig? De supporters voelen dat hun moment nu dubbel en dwars is gekomen. Hondstrouw als ze zijn aan hun cluppie. En als die presteert, willen we er bij zijn. Walk on! En dus ligt hij daar straks weer te glimmen op een ereplek in huis: de nieuwe seizoenkaart.