De verhouding tussen mens en natuur is er de laatste jaren niet beter op geworden. Helemaal niet als wij daarbinnen ons proberen te verhouden tot de dieren. Liefst onzichtbaar als het exportvlees is voor de rest van de wereld. Lief en aaibaar als het onze eigen Rakker of Simba is. Wel zien we nu in het meer versoepelde publieke domein de eerste problemen van het virushuisdier opdoemen. Bij de eerste lockdown van vorig jaar werden de asielcentra bijkans leeggekocht door eenzame thuisblijvers.
Trouwe viervoeters zorgden voor wat beweging voor het licht obees wordende baasje. De avondklok maakten de asielcentra helemaal los. De hond als ID-kaart na negen of tien uur. Maar nu de ‘vrijheid’ langzaam weer terugkeert, wordt ook de schaduwzijde zichtbaar. Met een onopgevoede hond maak je geen vrienden op het terras. De eerste spijtoptanten (‘hebben we het bonnetje nog’) hebben zich al weer gemeld bij het asiel. Het dier als ding. Dat geldt ook voor de acht dolfijnen uit Harderwijk die naar China dreigen te worden uitgezet. Wegens ruimtegebrek. World Animal Protection vreest voor het Chinese regime in het pretpark van de nieuwe eigenaar. Ze gaan ze waarschijnlijk niet opeten en gewoon ook daar door hoepels laten springen.
En zo kaatsen onze diergevoelens op en neer. Wie zich daar wat minder druk over maken, zijn de royalty’s. Okay, Elizabeth vindt troost bij haar corgi’s. Maar Prins Emanuel von und zu Liechtenstein schoot recent in Roemenië met vergunning de grootste beer van Europa neer. Arthur werd 17 jaar. In ons land hebben we daar Kroondomein Het Loo voor. Vanaf half september tot de kerst het voor ons gesloten maar wel gesubsidieerde jachtterrein van WA & friends. Goed voor het op peil houden van de wilde zwijnenstand, pech voor een verdwaalde wolf. Maar iemand moet snel de nieuwst gespotte exoot waarschuwen, want voor je het weet heeft de koning zijn zinnen gezet op de goudjakhals.