De drie zoons hadden er al over nagedacht; het afscheid van hun moeder moest in kleine kring gehouden worden. Zo stonden zij niet voor de lastige opgave een keuze te maken in wie wel uit te nodigen in verband met de huidige beperkende maatregelen. Bovendien wilden zij rekening houden met hun nog jonge kinderen die voor het eerst met een overlijden te maken kregen. Het moest een intiem afscheid worden. Ongedwongen en liefdevol.
Om de kinderen voor te bereiden op wat komen ging organiseerde ik een kort kinderoverleg. Aan de keukentafel durfden zij vragen te stellen als: ‘’Oma past toch niet in de auto van opa?’’ en “Wat nou als ik moet plassen?” Toch waren er bij binnenkomst in de kleine aula van het crematorium tranen. Ook daar hadden wij het over gehad. Huilen mag best, het is immers ontzettend verdrietig dat oma dood is. Met zoveel familieleden in de buurt waren de tranen ook zo weer weg en was er tijd voor een belangrijke missie: de kist van oma de mooiste van de wereld maken. Een eitje voor deze kunstenaars. Met de mooiste tekeningen en een kaarsje op het deksel werd het prachtig.
In de tijd dat de kinderen aan het kleuren waren stond er voor de volwassenen wat lekkers klaar. In een informele setting was er ruimte om spontaan of voorbereid iets te vertellen en werden er herinneringen opgehaald. Op de achtergrond klonk muziek die mevrouw mooi vond.
Warm, waardig en zo passend bij deze familie. Het was goed, het was mooi en zoals een zus van de overledene zei: “Wat zou zij hiervan genoten hebben!”
En ook daar doe ik het als uitvaartleider voor; creatief meedenken. Anders dan anders inventief. Een afscheid in coronatijd is echt niet afstandelijk; integendeel: het brengt ook veel moois. Vindingrijk samen de mogelijkheden bekijken is wat ik al jaren doe. Daar verandert niets aan.
(de Hanze Uitvaartzorg)