Als Stadler en Waldorf appen we onze vingers blauw tijdens de wedstrijden van Go Ahead. Michel Boerebach en ik zitten vaak hetzelfde in de wedstrijd. We ergeren ons dood aan de aarzelingen en het gebrek aan lef in de beginfase, zien ons gelijk vaak snel bevestigd door een achterstand en als we als ouwe mopperende mannetjes al weer helemaal klaar zijn met de wedstrijd komt steevast de wending en eindigen we altijd weer met veel ‘geweldigs’, ‘heerlijks’ en ‘we hebben een goeie ploeg’.
Door: Robert Heukels
Het hele appverkeer verraadt dat we geboren indekkers zijn. Als je niet al te veel verwacht, kun je altijd blij verrast worden. We appen de zenuwen met bakken zwarte humor van ons af, omdat de onderliggende liefde voor ons kluppie zo diep zit. Maar door alles heen merken we dat de bewondering voor dit Go Ahead stijgt. Het geluk dat dit seizoen ons overvalt is bijna te veel. We spelen gelijk in uitwedstrijden tegen ploegen uit de top-5, we zijn aan een recordreeks bezig aan ongeslagen duels en we hebben er een IJslander bijlopen die na wedstrijd vijf fit en fris verscheen en die blijkbaar garant staat voor het onoverwinnelijke. Met Willum hebben we nog nooit verloren, het is meer dan wonderlijk.
Toen afgelopen zomer een compleet nieuw vreemdelingenlegioen zich in Deventer meldde, moest ik hevig slikken. Wat was dit toch allemaal? De statistieken van de diverse spelers waren ronduit beroerd, zo zouden we nooit een goal gaan maken en zelden waren al die spelers langere tijd fit. Daarnaast twijfelde ik of René Hake wel in de grote schoenen van Koning Kees kon stappen, ook de statistieken van Hake glommen nou niet echt van succes. Het was dat Alex Kroes er zo veel vertrouwen in had, let nou maar op, zei die, Hake is mega gebrand na zijn onterechte ontslag bij Utrecht en die spelers zijn zo slecht niet, Paul ziet het, geloof me nou maar.
Dat was lastig, na nul uit vijf en vooral de bevestiging dat dit een blessuregevoelige groep leek. We speelden zelden met dezelfde elf, want dan had die weer wat en dan werd die ander weer ziek en hup weer een rode kaart, het schoot niet op. Tactisch vond ik het ook verre van briljant, dit wordt een lang seizoen zo, appte ik als Stadler naar Michel Waldorf Boerebach.
In die tijd had ik heel kort even René Hake aan de lijn en toen kreeg ik er toch vertrouwen in. Rust. Vertrouwen. Open. Aardig. Bevlogen. Menselijk. En vooral heel erg gericht op groei en visie en het managen van zijn staf vol specialisten. Ik kon er geen speld tussen krijgen. Hake is de man die lange dagen maakt en iedereen in zijn kracht wil zetten. Zo anders dan al die andere paniekerige, onrustige trainers vol holle retoriek.
Hake is niet van het ikke. Hake is van het wij. En bijna toevallig is hij degene die boven alle partijen staat en al die spelers en al die stafleden aanstuurt. Hij heeft het geflikt. In heel korte tijd heeft hij van al die nieuwe mensen een professioneel, vastbesloten en ongekend onverstoorbaar geheel gemaakt. Stoer en stoïcijns jaagt Go Ahead over de velden en aan de hand van data en een uitgekiende begeleiding zijn alle spelers al een fikse tijd super fit. Ze hebben de tijd van hun leven en vieren dat met elkaar. Dan kun je blijkbaar de wereld aan. 1-1 bij Ajax, 1-1 bij Twente, een fijne plek in de middenmoot. Rust in de tent en de focus op meer. Stadler en Waldorf lachen zich gek en hebben in feite niets meer te mopperen. Ze kunnen alleen maar mopperen op zichzelf.
De Podcast van Code Rood Geel beluister je hier