Na twintig minuten had ik er een hard hoofd in. Go Ahead rommelde maar wat aan in Sittard. De winterstop had duidelijk te lang geduurd, er zat roest op de mannen. Eindelijk stond Gerrit Nauber weer eens in de basis, maar de stoere Duitser dekte voornamelijk lucht en vergat een paar keer pardoes dat de spits van Fortuna ook wel eens gedekt mocht worden. Gelukkig had Jeffrey de Lange zijn springveren mee. Die bleek wel wakker. Mijn halfvolle glas leek ineens halfleeg, maar toen stonden enkele mannen op en pakten als vanouds de regie. Daar was Willum weer. Balvast, dreigend, altijd aanspeelbaar. Daar renden Mats en Bas als jonge honden langs de lijn. Jay dichtte alle gaten, Bobby begon zich ermee te bemoeien, de nieuwe basisspelers bleken betrouwbare bazen die alle duels wonnen en gelukkig, ook onze Gerrit werd langzaam weer gewoon van beton.
Zeventig minuten lang heerste Go Ahead op een wonderlijke zaterdagavond in Sittard. Waar bijna alle ploegen hevig worstelden tijdens de rentree van de eredivisie zat Go Ahead weer gewoon ijzersterk in elkaar. De looplijnen, het positiespel, de overgave, de opofferingsgezindheid, het deugde en ontroerde, er zat leven in, er zat een idee achter en ik twitterde vol verrukking: hulde aan Hake.
We kunnen er veel over zeggen, maar de man verdient alle lof. Hij stapte in heel grote schoenen, want hoe kun je het nou beter doen dan Koning Kees, maar de schoenen beginnen zo langzamerhand te knellen. Het Go Ahead van Hake speelt simpelweg beter voetbal dan het Go Ahead van Kees en dat is een wonder van een constatering. Dat is ook de weerspiegeling van de groei die technisch directeur Paul Bosvelt doormaakt. Bosvelt doet het al vanaf zijn aanstelling prima tot goed, maar het doorselecteren in de afgelopen zomer is van een hoger niveau geweest. De nuchtere Doesburger was er altijd al goed in nieuwe spelers in de ogen te kijken: wil iemand graag of heel graag? Heeft iemand het vuur in zich of het heilige vuur? Soms vermoedde ik enkel een blinde vlek bij Bosvelt, had hij genoeg oog voor creativiteit? Of was het simpelweg te lastig scouten in tijden van corona en waren creatieve spelers eenvoudigweg te duur voor Go Ahead?
Met het binnenhalen van spelers als Adekanye, Willumsson, Tekie, Amofa, Edvardsen en in een eerder stadium Rommens heeft Bosvelt de blinde vlek weggepoetst. Hij heeft steeds beter een mix kunnen brouwen van geestdrift, wilskracht en voetbalintelligentie. Hake mag het doen met jongens die weten wat teamgeest is en ook nog eens avontuurlijk kunnen voetballen. Dan nog is het de kunst van de staf dit allemaal op één lijn te krijgen.
Het mooie van de winst op Fortuna was het contrast met de thuisploeg. Daar liepen grotere namen met hogere salarissen en meer pretentie. Een team is het allesbehalve. Go Ahead is een ploeg met minder pretentie, maar met meer potentie. Daar lopen de uitblinkers vele vuile meters, zijn de contouren en de ingeslepen automatismen zichtbaar en spat de wil om samen beter te worden er van af.
De rijkdom van dit Go Ahead is dat het gerund wordt door no nonsense mannen die nog lang niet tevreden zullen zijn. Die weten dat er ook weer eens verloren gaat worden, dat er misschien wel een dip gaat komen, ergens ooit, maar die stoïcijns blijven bouwen aan een betere ploeg. Dat kunnen ze, omdat de spelers die er nu zijn het voor elkaar over hebben. Het zijn spelers in de groei, die het geluk proeven van het elkaar beter maken. Dat geluk moet je koesteren, zorgvuldig koesteren. In deze tijd, in deze voetbalwereld, is dat geluk namelijk redelijk zeldzaam. Je hoefde alleen maar naar het gezicht van onze Spaanse vriend Cordoba te kijken om te weten hoe broos dat kan zijn. Nee, dan liep onze Bobby toch heel anders het veld af.