Column Afscheidshuis Deventer: Zichtbaar zijn

Maandelijks geef ik jullie een inkijkje van wat we meemaken en vertel over rouw, verdriet en afscheid nemen. Inmiddels weet ik dat de columns veel gelezen worden en dat ik regelmatig herkend word door mensen maar dat was 5 jaar geleden wel anders…

Toen we startten met het Afscheidshuis waren we onzichtbaar. Niemand kende ons. Iets wat voor mij heel normaal was, ik sta niet graag in de belangstelling. De tijd verstreek en we werden zichtbaar. Met het schrijven van de columns had ik niet het besef dat deze veel gelezen zouden worden. Het was en is fijn om situaties van me af te schrijven.

Steeds vaker hoor ik dat de columns gelezen worden. Oef… Het gezicht van Afscheidshuis Deventer ben ik… natuurlijk samen met Nienke en Stella… maar dat kwam toch wel binnen. Ineens word je veel herkend. Best eng en ineens bewust van het feit dat mensen een mening over je hebben. In mijn hoofd was ik hier veel mee bezig tot ik tot het besef kwam dat wat ik doe belangrijker is. Ik laat zien wat we te bieden hebben en laat mensen lezen en zien wat we met passie en liefde doen… er zijn voor mensen in een moeilijke en zware periode. Ik ben mezelf en sta klaar voor families met de kennis, kunde en liefde die ik in me heb. Ja, het voelt ongemakkelijk om veel herkend te worden maar hoe fijn is het als mensen weten dat ze bij ons terecht kunnen? Dat vind ik nog veel belangrijker!