Column Marcel Schoemaker: Kapotte wasmachine

We zijn een ongelofelijk onzeker volkje. We verzekeren ons tegen van alles en nog wat. Zelfs als we al dood zijn, willen we daar goed tegen verzekerd zijn. Heel eufemistisch heet dat dan een overlijdensrisicoverzekering. Dat is natuurlijk geen risico. Iedereen gaat dood. Maar het geeft wel een gerust gevoel en dat is ook wat waard. Een maandelijkse premie bijvoorbeeld. Ook alle risico’s tijdens ons leven willen we graag financieel goed afdekken. Dat doen we al eeuwen zo. We zijn een heel spaarzaam volkje. Minimaal eenmaal per jaar maakt De Nederlandse Bank bekend hoe spaarzaam we met z’n allen wel zijn.

De teller staat op dit moment op 600 miljard. Ooit begonnen met heuse ijzeren spaarpotjes die bij de Gemeentelijke Spaarbank aan de balie konden worden geleegd. Waarna het kleine bedrag werd bijgeschreven op het spaarbankboekje van de kleine man die met zijn neus net boven de balie uitkwam. Die kleine man is als grote man door blijven sparen. Het spreekwoordelijke appeltje voor de dorst. De moderne jongeman zit er wat anders in. Begint al vroeg met (studie)schulden en doet lekker mee met ‘buy now, pay later’. Sparen is een werkwoord dat niet in zijn vocabulaire voorkomt. Er worden vakken gevuld om schulden af te lossen. Maar wie zitten er dan wel op dat vetgemeste Nederlandse spaarvarken?

Komen we dan toch weer uit bij dat over-verzekerde, onzekere deel der natie? Dat moet haast wel. Die door blijven sparen tot de al dan niet verzekerde dood er op volgt. En daar zitten ze dan met een ton in hun graf of urn. Maar ga ze bij leven niet vragen waarom ze het geld niet laten rollen om onze economie een nieuwe boost te geven. Dan wijzen ze je op al die zaken die niet onder een verzekering vallen en toch betaald moeten kunnen worden. Zoals bijvoorbeeld, en ja hoor daar is ie weer: een kapotte wasmachine.