Column Robert Heukels: Vroeger
We onderschatten het allemaal. Vroeger, ja vroeger, toen konden voetballers nog roken, een biertje drinken en erop los leven. Trainers lieten de spelers een lekker sappige biefstuk eten voor de wedstrijd en later werden borden vol pasta met vette saus geserveerd, want er zat kip in en koolhydraten en dat was goed. Voetbal anno 2025 is andere koek. Alles draait om data, om details en fitheid. We weten inmiddels wel beter.
Go Ahead Eagles is al jaren opvallend fit en gezond. Het heeft dankzij een uitgekiende staf van vele specialisten de weg omhoog gevonden. De scouting kijkt niet alleen naar scharen en kunsten, maar ook naar snelheid in denken en een krachtig brein. Het is knap kunstig hoe dit Kowet is samengesteld, je zou er boeken over kunnen schrijven.
De puzzel die gelegd wordt heeft een vriend en tegelijk vijand: de tijd. Toen Paul Simonis bij Go Ahead begon zat hij met een erfenis, de beste vier spelers waren verkocht en nummer 5 was geblesseerd. Simonis moest in een klap vijf posities invullen, Europees voetbal spelen en de nieuwe competitie beginnen. Het duurde even, het deed pijn, maar na luttele weken stond het en bleek de puzzel voortreffelijk gelegd.
In de afgelopen winter werd er wederom flink gerommeld aan de poorten. De topscorer vertrok naar Ajax, in de breedte verloor de selectie enkele spelers, de tweede spits kreeg weer oogproblemen, de in potentie beste speler raakte zwaar geblesseerd en er arriveerden twee nieuwe jongens zonder wedstrijdritme. Toen de vaste stopper ook nog eens ziek werd, had Simonis op een zaterdagavond in Almelo even niet meer zoveel te kiezen. De puzzel, met veel bloed, zweet en tranen gelegd, kende plots zwarte gaten. De stukjes die erop gelegd worden passen nog niet, ze moeten simpelweg nog naar de juiste vorm en kleur groeien.
Op de zondag na de zaterdag waarin we met 4-2 van Heracles verloren dacht ik daar over na. Mijn teleurstelling en emotie was gezakt, de ergernis over de talloze verloren duels en foute passes had een plaats gekregen en ik vroeg me af wat ik als trainer zou doen. Ik denk dat het bewaren van de rust het ultieme antwoord is. En ik begreep het eens te meer toen ik nieuwbakken Ajacied Oliver Edvardsen zag zoeken naar zijn rol en vorm in Sittard. Iedere verandering is een shock en slechts het nemen van de tijd kan iets laten groeien. Ik pakte de opportunist in mij vast en gaf hem een flink pak rammel. En ik dacht aan Paul en Paul en wist dat we snel weer zullen juichen. En dat nieuwe helden na een tijdje vanzelf weer gaan bloeien. Misschien nog niet morgen, misschien nog niet volgende week, maar het komt goed als het gezonde verstand blijft zegevieren.
