Column Robert Heukels: Grinta
In 1998 lanceerden we met een paar mensen het blad Sportweek. Een van de directeuren, Edwin Lugt, zou later voorzitter van Go Ahead Eagles worden en een van de stagiaires, Eagles-fan Marco Timmer, groeide uit tot een belangrijke steunpilaar die later werd getransfereerd naar Voetbal International. Omdat Sportweek zijn gloriejaren kende in het begin van deze eeuw schreven we weinig over Kowet en zelf was ik niet alleen adjunct-hoofdredacteur van het roemruchte weekblad, maar was ik vooral bezig met de verslaggeving rond Oranje en het schaatsen, in de tijd van Marianne Timmer, Annamarie Thomas en Tonny de Jong bepaald geen straf.
Mijn column had de naam ‘grinta’, het woord dat ik talloze keren had gelezen in La Gazzetta dello Sport. Grinta hoorde bij de Italiaanse topclubs, met name bij Juventus en vooral bij onze Edgar Davids. In het wielrennen werd de term ook vaak gebruikt en nee, dat had niks met doping te maken. Hoewel. Mentale doping wellicht.
De grap was dat grinta nauwelijks is te vertalen in het Nederlands. Het is een Italiaans verzamelwoord voor onbuigzaamheid, vastberadenheid, strijd en passie. Nesta en Maldini, Gattuso, Davids, Vieira, Simeone, Veron, Nedved, dat waren allemaal spelers met een overdosis grinta. Met zulke spelers kon je de oorlog winnen.
De column in Sportweek overleefde zeven jaren, daarna werd het woord grinta nog te pas en te onpas gebruikt, maar tot mijn grote vreugde keert het nu weer terug in het voetbal. Gek genoeg dankzij Ajax, waar Francesco Farioli zijn spelers wekelijks aan een infuus met grinta lijkt te leggen. Ook gisteren tegen Go Ahead Eagles kunnen de Ajacieden hele delen van een wedstrijd voetballend en positioneel gezien de mindere zijn, maar verliezen, buigen en barsten: ho maar.
Het zal voor Paul Simonis, een belezen man die zeer geïnteresseerd is in het fenomeen grinta, een inspiratie zijn geweest richting de wedstrijden tegen PSV. Tegen Ajax zag hij zijn eigen ploeg bij vlagen knap voetballen en opvallend fit zijn, want met 10 tegen 11 was het laatste half uur uitstekend van roodgele kant, maar om van PSV te kunnen winnen zal er een extra vleugje grinta bij moeten. Het ontbrak in het kwartier na rust en juist toen ging het mis met een rode kaart en een tegengoal en vooral veel situaties waarin het kaas van het brood mocht worden gegeten omdat er slappe balletjes werden gegeven, het halfzachte ingrepen regende en de coaching tussen de spelers onderling stilviel. In topduels is dat dodelijk. Je moet simpelweg van begin tot eind je scherpste zelf zijn en je geen rouwmomentjes of dromerijtjes gunnen.
Grinta is iets wat je voelt in je hart en wat je tot over je eigen kunnen heen pusht. Het is bezetenheid, totale overgave, de absolute wil te winnen en niets anders dan dat. Het is de baas zijn over je emoties, maar wel spelen vanuit een hevig brandend vuur. In vorm en in fitheid zit Kowet de topploegen op de hielen, met de juiste grinta is woensdag het wonder van Eindhoven meer dan mogelijk.
