Column Robert Heukels: Hoe het allemaal kan?
Toen Go Ahead Eagles dit seizoen begon pakten vier spelers hun koffers. Aanvoerder Bas Kuipers nam de trein naar Twente, architect Philippe Rommens ging naar Ferencvaros, superster Willum Willumsson vertrok naar Birmingham City en de geweldige keeper Jeffrey de Lange koos voor Olympique Marseille. Op ene klote moment ging trainer René Hake ook nog eens weg naar Manchester United. Kan een club met een relatief klein budget zoiets opvangen? Ging dat niet te veel tijd kosten? Het antwoord was een verbluffend nee. Binnen de kortste keren had de verloren zoon Paul Simonis zijn gewenste machine die talloze punten pakte. Nieuwe uitblinkers als Llansana, Breum en James stonden op. In de winter eiste het succes wederom haar tol en werd de selectie nogmaals van bizar veel creativiteit beroofd. Bobby Adekanye zocht zijn geluk in Turkije, Oliver Edvardsen werd weggekaapt door Ajax en tot overmaat van ramp raakten eerst Soren Tengstedt en vervolgens Jakob Breum geblesseerd. Tweede spits Finn Stokkers misten we al een tijdje, Dario Serra was sinds augustus ook elders en van nieuwkomers Milan Smit, Oscar Pettersson en Oskar Sivertsen mochten we nog geen wonderen verwachten. Het was normaal geweest als Go Ahead kansloos tenonder was gegaan in de halve finale beker op bezoek bij PSV en in de competitie een vrije val ging maken.
Daar dachten ze in de Adelaarshorst anders over. Het nieuwe normaal is dat je Go Ahead Eagles wel kunt beroven van de diamanten, maar dat de club in de breedte bizar veerkrachtig is, omdat er allang weer is geslepen aan nieuwe diamanten. De staf ging na de blessure van Breum nog maar eens flink schakelen en schuiven, bedacht een oplossing voor de opengevallen plekken en de spelers die nog wel aanwezig en fit waren staken de koppen bij elkaar. Spits Victor Edvardsen en de koning van de assist Oliver Antman besloten dat het nu dan maar van hen moest komen. In Voetbal International duidt Edvardsen: ‘Ik zei tegen Oliver dat alleen wij nog over waren en dat nu het moment was om op te staan. Het was ook aan ons om de andere spelers voorin te helpen. Alles moest een beetje beter bij ons. We hebben precies op dit moment de beste versie van onszelf getoond.’
Zoiets zeggen is één, het in perfectie uitvoeren is twee. Maar Edvardsen en Antman deden het. Waren we met Ollie Edvardsen en Jakob Breum in een klap al ons scorend vermogen kwijt? Hoppakee, daar zijn Victor en de Finse Ollie voor alle flitsende, dodelijke counters. PSV werd twee keer getart, bij de keel gegrepen en in een wonderlijke week ontdaan van alle ego en arrogantie die er nog over was. Bij Kowet vielen alle puzzelstukjes opnieuw in elkaar. De ruggengraat De Busser, Kramer, Nauber, Deijl, Linthorst, Llansana als beton. Jongens als James, Smit, Suray, Adelgaard, Twigt, Dirksen en Weijenberg maken enorme progressie. En Victor Edvardsen en Oliver Antman knalden in één machtige klap naar het niveau top eredivisie.
Hoe dat allemaal kan? Het is de cultuur, de visie, de structuur. Van de leiding, van de staf, van de mensen, de stad, de supporters, alles en iedereen. We zijn niet megagroot, we zijn geen miljardairs, we denken ons niet groter dan we zijn, maar schouder aan schouder groeien we in volle focus richting het grote voetbalgeluk.
