Column Marcel Schoemaker: Jonnie

Dat was vorige week nog eens boffen voor de paus. Nadat hij alle incheckprocedures had doorlopen en van Petrus de sleutel van zijn kluisje had gekregen, was het tijd voor zijn eerste avondmaal. Zelf was ie natuurlijk altijd van de gepredikte soberheid, maar hij vond dat hij nu toch wel iets meer had verdiend. Bovendien, de kudde beneden kon hem toch niet meer zien. Hij betrad de eetzaal en werd verwezen naar het deel voor de eerder overleden pausen. Daar werd ie niet vrolijk van en besloot zelf maar een ander plekje te zoeken. Die met de smulpapen leek hem wel wat. Hij had gehoord dat die ook een mooie wijnkaart hadden. Die eeuwige miswijn kwam hem  inmiddels behoorlijk de strot uit. Van de horeca-engel kreeg hij de menukaart en de sommelier raadde hem wel heel doorzichtig een Châteauneuf-du-Pape uit 2015 aan. Daar trapte hij niet in. Hij ging voor een mooie Argentijnse malbec.

De smulpapen om hem heen herkenden een ouderwetse kenner. Ze waren blij met zijn komst naar de hemel. De paus fleurde er zelf ook zichtbaar van op. Helemaal toen hij de menukaart nog eens goed bestudeerde en er echte hemelse gerechten op zag staan. Dat was lang geleden. Beneden waren zijn hoogtepunten meestal beperkt tot een Italiaanse pizza van een kleine pizzabakker buiten het Vaticaan. Hij ging er eens goed voor zitten. Als voorgerecht begon hij nog heel vroom met Sint-Jakobsmossel, maar ging daarna los met ree, asperges, aubergine, kalfszwezerik en wat al niet meer. Allemaal natuurlijk ‘op een bedje van’. Hij sloot bescheiden af met een doppio. De horeca-engel kwam naar hem toe. Of de paus het goed vond als de kok hem nog even begroette. Uiteraard, hij had de sterren in de hemel gegeten! Met een brede glimlach schudde de kok de hand van de paus en fluisterde hem in het oor: u hoeft de volgende keer niet te reserveren hoor, gewoon vragen naar Jonnie.