Column Robert Heukels: Paul Simonis

Als de muziek speelt, moet je dansen. Rafael van der Vaart gaf het Paul Simonis maar even mee, op de late zondagavond bij Studio Voetbal. Als Mainz zes keer zijn salaris zou ophoesten? Koffers pakken, zei Ibrahim Affelay. En de Go Ahead-trainer zelf? Die was zijn stoïcijnse zelf. En zei dat hij in Deventer wist wat hij daar had.

Het zal zo nog wel even doorgaan. Kroonprinsen worden geacht te gaan bewegen. Ik dacht aan de grote trainers van Nederland en bedacht me dat ik geen enkel voorbeeld had van een Nederlandse trainer trainer die meteen ging dansen als de muziek ging spelen. Rinus Michels bleef jarenlang bij Ajax voordat hij naar Barcelona ging, Louis van Gaal evenzo. Arne Slot: drie jaar Cambuur, twee jaar AZ, drie jaar Feyenoord. Erik ten Hag: twee jaar FC Utrecht, vier jaar Ajax. Goed, bij die laatste kon je zeggen dat hij de Eagles al na een jaar inruilde voor het tweede van Bayern, maar dat kan kansen in de buitencategorie. Zoals René Hake met Ten Hag wilde werken bij Manchester United, zo wilde Ten Hag kijken in de keuken van Pep Guardiola. Als zulke muziek gaat spelen, ja, houd dan je beentjes maar eens stil.

Wat ik er van vind? Eerst maar eens vier wedstrijden knallen en vijfde worden. In de tussentijd nuchter worden en nuchter kijken naar wat het plan wordt voor volgend seizoen. Go Ahead zit in de gelukzalige flow, maar zal nu kalm en vastberaden moeten doorbouwen aan de staf en de spelersgroep. Het speelt minimaal negen extra duels, acht keer in de Europa League, één wedstrijd om de Johan Cruijff Schaal. Er is een nieuwe TD, de dynamiek zal veranderen. Door zo waanzinnig mooi en goed te spelen klinkt de muziek in de Adelaarshorst harder dan ooit. Er moet gedanst worden. Vuriger, beter, opwindender dan ooit. Het is een uitdaging, maar het zijn de uitdagingen die in de topsport voor ongekende brandstof zorgen. Go Ahead gaat nieuwe avonturen tegemoet en de vraag is wie daar niet bij zou willen zijn.