Column de Hanze Uitvaart: Verdriet dat er niet mocht zijn

Samen met de hoogbejaarde mevrouw Dijkstra en haar drie dochters stel ik een passende tekst op voor in de rouwkaart van haar echtgenoot. Opeens begint zij te huilen. Als ik vraag waarom, antwoordt zij snikkend dat zij Aagje ook in de rouwkaart wil vermelden. Haar dochters reageren verbaasd en kijken elkaar niet-begrijpend aan. Wie is Aagje? En dan komt het hoge woord eruit. Aagje is hun eerstgeboren dochter die kort na de oorlog geboren is en slechts twee dagen heeft geleefd.

Destijds bracht haar man het kindje, zoals toen gebruikelijk was, naar de kerk. De pastoor en de doodgraver begroeven haar. Men ging over tot de orde van de dag en over Aagje werd nooit meer gesproken. Tot vandaag. Zij bleef altijd in haar moeders hart bestaan. Het besluit wordt genomen: Aagje komt in de kaart.

Ik vraag of mevrouw weet waar Aagje begraven ligt. Zij weet wel op welke begraafplaats. Maar waar? Geen idee. Wanneer ik vraag of zij het wil weten, beginnen haar ogen te stralen en glimlacht zij door haar tranen heen. Het is mij duidelijk, dit gaan we samen uitzoeken.

Na contact met de beheerder van de begraafplaats in de voormalige woonplaats van de familie, wordt het grafje ontdekt. Op een zonnige ochtend staat het gezin op een overwoekerd veldje met enkel bordjes met vervaagde nummers. Wij vinden het grafnummer. Dit is de enige markering. Hier ligt Aagje, ruim 70 jaar geleden begraven. Mevrouw Dijkstra zegt wat ik voel. Zij wil dat dit grafje erkend wordt. Iedereen mag weten dat haar dochter hier begraven ligt. De begraafplaats geeft toestemming voor een grafsteentje.

Drie maanden later staat er een eenvoudig monumentje. Een klein bosje bloemen erbij. Na al die jaren eindelijk erkenning voor een groot verdriet dat er niet mocht zijn.

Alexander IJsendorn (45) is uitvaartleider bij De Hanze Uitvaartzorg in Deventer. Maandelijks schrijft hij over hetgeen hij meemaakt. Soms informatief, soms met een lach, soms met traan, maar altijd persoonlijk!