Column Robert Heukels: het wordt waarschijnlijk nooit meer mooier

Al jaren vindt Go Ahead Eagles zichzelf opnieuw uit. Denk je net dat het echt niet beter kan, weet je bijna zeker dat het nooit meer mooier wordt, flikken ze het toch weer. Promotie na een Hitchcock-avond op Woudestein in 2021, al vijf weken voor het einde zeker van lijfsbehoud na een schitterende treffer van Rommens in Zwolle in 2022, eindigen met liefst 40 punten in 2023, de play offs voor Europees voetbal winnen in 2024 en de beker meenemen uit de Kuip in 2025. Is euforie en simpelweg gelukkig zijn dan terecht? Ik dacht het wel.

Mogen we tevreden zijn? Dat dacht ik dan weer niet. Dat is het geluk en tevens het lot van topsport. Ieder eindpunt is meteen een nieuw begin. De vraag die me tijdens Go Ahead-AZ al weer bekroop was: wanneer mag je weer kritisch zijn? Het antwoord is: dat moet. Meteen. Alleen dan wordt het almaar beter. Simonis weet dit, Bosvelt weet dit, Van Dop weet dit en gelukkig hoorde ik op zondagmiddag een interview met Enric Llansana en dacht ik: ook de spelers weten het. Het is een onderschat neveneffect van groot succes: noblesse oblige, oftewel: adeldom verplicht. Alles wat je presteert is slechts een nieuw plafond. En daar moet je weer doorheen willen breken.

Het extreem lastige wat het juichende Kowet nu overkomt is dat het brein zegt: het is goed zo, de buit is binnen. Die beker kan nooit meer afgepakt worden. De volgende vraag is dan wel: waar voetbal je dan nog voor? De eer? De uitdaging boven de 50 punten te eindigen? Het unieke gevoel het beste Go Ahead Eagles in de eredivisie ooit te worden? Allemaal schitterend. Maar kun je daar honderd procent van jezelf voor geven, of blijft de wilskracht en de intentie op 98 steken. het was trainer Paul Simonis zelf die na de wedstrijd tegen AZ constateerde dat het op 98% niet werkt.

Het veelvuldig winnende Go Ahead dat lange tijd door de eredivisie raasde voelde overduidelijk de urgentie. Er moest een prijs gepakt, er moest een kroon op al het fantastische werk. Successen en tegenslagen werden gebruikt als doping. De focus zat volledig op wedstrijd voor wedstrijd je beste zelf zijn. Maar de explosie van vreugde en ontlading die veel intrinsieke motivatie laat verdampen, poets je niet zomaar weg. De tijd moet zijn ding doen, het vat van eer, trots, honger en de zucht naar groei moet weer vollopen.

Enric Llansana was zondag de speler die de juiste knoppen indrukte toen hij, amper hersteld van een griepje, de boel weer in beweging bracht. De slotfase van de buitengewoon matige pot tegen AZ kreeg dankzij de bevlogen Llansana het vuur dat Go Ahead hard nodig zal hebben om dit seizoen waardig te eindigen. Wat dat betreft komt de IJsselderby als geroepen. De uitgelezen kans te laten zien wat je echt waard bent. De uitgelezen kans ook om dat vat vol intrinsieke motivatie weer tot de laatste druppel te vullen. Zodat je weer bent wie je bent, je allerbeste zelf.