Ik keek niet op toen het stroef liep in het eerste oefenduel van Go Ahead Eagles, dit volledig nieuwe elftal moet nog enorm aan elkaar wennen. Proefspeler Stefel viel door de mand, dus verraste het mij ook niet dat hij direct afviel. Overgoor zag ik knokken en gewoon goed spelen. Lastig, als je eigenlijk niet gewenst bent, om toch je best te blijven doen. Dat vereist karakter en dat is wat Overgoor nu toont. Hij had zijn toekomst immers al uitgestippeld; bij de jeugd als trainer actief blijven zijn, op zijn 32ste stoppen en dan richting het trainerschap. Totdat de club hem afgelopen mei vertelde dat hij weinig aan spelen toe zou komen, het verraste hem. Mij ook, maar mogelijk omdat ik een zwak voor hem heb, de sympathieke Enschedeër. Altijd heel eerlijk, recht voor zijn raap; houd ik van. Zo is Ketting ook, maar ook de club zo bleek. Ik was verrast dat de leiding hem als overbodig ziet, Ketting mag op zoek naar een andere club. Ik kan mij voorstellen, in gevallen als Overgoor en Ketting, dat je je een beetje verlaten voelt, afgedankt misschien wel. Ik had het gevoel heel recent nog toen ik de laatste keer van het terrein van mijn amateurcluppie liep. Na 16 jaar de poort uit lopen zonder dat iemand het in de gaten had zeg maar, dat doet best wel pijn. Zo lang ziel en zaligheid geven, weer of geen weer, successen gekend, maar ook dieptepunten… Trainers zien komen en gaan, allemaal betaald. Ik kies er voor om vrijwilliger te zijn, begrijp mij niet verkeerd. Maar ik kies niet voor die gevoelige tik, zo moet Ketting zich ook een beetje gevoeld hebben. Als ik aan Ketting denk, zie ik hem scoren, maar vooral juichen. Zo passievol, zo eigen. Eigenlijk niet goed weten wat te doen, handen omhoog, á la Van Kooten. Ik herinner mij ook het eerste interview dat ik met de Rotterdammer had, op de trap van een stadion: Super reëel, stronteerlijk, recht voor zijn raap. Daar maak je niet altijd vrienden mee, maar ik genoot er van en mocht graag met hem praten. Want met of zonder microfoon, het was altijd dezelfde Rick Ketting.
