Het is mijn vrije weekend als ik een telefoontje krijg van mijn collega Harry: “Pascal is overleden.” Ik reageer vol ongeloof. Natuurlijk had ik gehoord dat hij een herseninfarct had gehad, maar de signalen daarna waren juist hoopgevend. Voor zover zulke berichten hoopgevend kunnen zijn. In de uitvaart duurt ongeloof meestal maar een paar hartslagen. Daarna schakel je om naar de regelmodus.

Drie uur later sta ik bij de voordeur. Ik ken deze familie van een aantal maanden geleden toen de vader van Pascal was overleden. “Is jullie dochter er niet?” vraag ik aan Marieke, de echtgenote van Pascal. “Nee, zij komt later. Morgen wordt ze ingeleid.”

“Wanneer is de crematie?”, vraagt Marieke. Ik stel voor om de uitvaart zo laat mogelijk plaats te laten hebben. Wij weten immers niet hoe lang het zou duurt voordat moeder en baby uit het ziekenhuis worden ontslagen. Wij weten alleen dat zij hoe dan ook aanwezig moet zijn bij de uitvaart van haar vader. Omdat er flink wat dagen tussen het overlijden en de crematie zitten besluiten wij om het alleen in grote lijnen over de uitvaart te hebben. De tekst en het ontwerp van de rouwkaart bespreken wij de volgende dag, het draaiboek later die week.

Als ik de volgende dag binnenkom om de rouwkaart op te stellen merk ik dat de sfeer wat opgelaten is. “Onze dochter is aan het bevallen,” vertelt Marieke. Vaak heb ik wel een batterij aan opbeurende opmerkingen paraat, maar in dit geval niet. Het enige waar ik aan kan denken is hoe zwaar dit moet zijn voor hun dochter. Een dag na het overlijden van je vader bevallen in hetzelfde ziekenhuis waar je vader een dag eerder is overleden. Het ziekenhuis waar haar overleden vader nota bene nog aanwezig is in afwachting van obductie.

“Ja, hij is er!” schreeuwt Marieke uit het niets. Zoveel geluk, zoveel blijdschap en tegelijkertijd ook zoveel verdriet. “Kom op met die foto!” gilt de nieuwbakken oma. Ik zit pal naast haar waardoor ik als uitvaartleider één van de eersten ben die de eerste foto van de kleine aanwinst ziet. Een moment om te koesteren. Vaak ben ik er alleen bij het allergrootste verdriet. Nu eens een keertje bij het allergrootste geluk. En de kleine? Die heeft een bijzondere taak in zijn prille leven. Op alle verdrietige momenten zal hij voor een grote glimlach zorgen. Geluk en verdriet…… zelden lag het zo dicht bij elkaar.

(de gebruikte namen zijn om privacyredenen gefingeerd)
Alexander IJsendorn (39) is uitvaartleider bij Herman Bakker Uitvaartzorg in Deventer. Maandelijks schrijft hij over hetgeen hij meemaakt. Soms informatief, soms met een lach, soms met traan, maar altijd persoonlijk!

Vorig artikelDuel GA Eagles bij Telstar van vrijdag 2 naar zondag 4 november
Volgend artikelStart Zwangerschapsyoga bij Yoga Deventer op 2 oktober