Ik weet het nog heel erg goed, gekluisterd voor de TV en daar gebeurde het…
Ik ken ook zijn naam maar al te goed: Rachid Bouaouzan. Ik heb geen rancunegevoelens, tegen niemand eigenlijk. Maar ik had wel moeite met de manier hoe de Sparta voetballer er mee om ging, laconiek, onverschillig. Dit terwijl hij een collega-voetballer zijn droom had ontnomen, zijn leven aan flarden had geschopt. Halverwege december 2004 gebeurde het, op een regenachtige avond in Rotterdam. Kokmeijer had zijn voetbalplezier hervonden bij Go Ahead Eagles en snelde langs de Marokkaanse Nederlander. Rachid bedacht zich niet en schopte Kokmeijer volledig doormidden. De herhaling wil ik nooit meer zien, griezelig staat het op mijn netvlies gebrand. De getergde blik van de Spartaan, verbeten uithalend, bewust de tegenstander hard willen raken…
Bouaouzan kreeg een taakstraf en vette schorsing, maar dat was niet zijn grootste straf. Nadat Sparta was gepromoveerd werd Bouaouzan in ieder stadion uitgejouwd en ontvluchtte hij Nederland.
Dat gevoel van Kokmeijer liggend op de grond, zijn gelaat, het ongeloof en de twijfel. In de interviews vanaf zijn ziekenhuisbed was het er weer, de blik van twijfel…
Afgelopen vrijdag overkwam mij hetzelfde gevoel toen ik een oud-speler de stadiontrappen op zag klimmen. Met krukken had de lange jonge kerel moeite met de treden maar hulp wimpelde hij trots af. Op datzelfde netvlies van mij zijn die foto’s gebrand, van een auto, total loss in Griekenland. Een grijze huurauto, twee contact-plekken op het voorraam, een laken dat er tijdelijk overheen was gespannen. Duidelijk is dat Leon de Kogel daar geluk heeft gehad, maar wat is geluk. Zijn benen hebben nog steeds moeite om te doen wat eenvoudig lijkt. Zijn gelaat oogt verbeten, zijn stem ietwat nerveus. Ik sprak hem in de mixed zone en hij deed zijn best. Wilde dapper overkomen, niet het slachtoffer zijn. Maar ik observeerde hem al een kwartier daarvoor, hij sprak er ook met andere mensen. Zijn gedrag was onhandig, ietwat onwennig. Hij vertelde over plannen, kunstbanden, operaties en hoop… De hoop ooit weer normaal te lopen en misschien stiekem wel een diepere hoop. Want wat was hij trefzeker in 2015-’16; 27 treffers en cruciaal bij de promotie. De drang naar prestatie werd gestagneerd op het hoogste niveau. Twijfel kreeg toen de overhand, voor een spits cruciaal. Maar voor iedere mens toch, twijfel zag ik weer in de ogen van Leon, dat deed pijn…
