Wanneer ik de knusse woonkamer van de aanleunwoning binnenkom tref ik de hechte familie Westervoort aan. De echtgenoot, twee zonen met hun partners en zes kleinkinderen in de leeftijd tussen 6 en 16 jaar. Hun echtgenote, moeder en oma is overleden en de familie wil graag dat zij thuis wordt opgebaard. Voor de kleinkinderen is het de eerste keer dat zij met een overlijden te maken krijgen en zij vinden het dan ook spannend. Dat betekent voor mij dat ik met extra aandacht en in begrijpelijke woorden vertel wat er gaat gebeuren en waarom.
Alle familieleden willen aanwezig zijn bij de laatste verzorging. Zelfs de kleinkinderen. De heer Westervoort kijkt toe, zijn zoons en schoondochters willen juist helpen met wassen en kleden. De jongste kleinzoon Sem helpt mee om oma haar warme sokken aan te doen, kleinzoon Finn zet haar bril op en de oudste kleindochter Tess wil oma’s haar wel kammen. Het verloopt allemaal heel ongedwongen en vanzelf. Wanneer mevrouw Westervoort haar mooie kleren aan heeft gekregen leggen we haar op bed in de logeerkamer welke ondertussen al gezellig is gemaakt is met een bosje bloemen, enkele foto’s en knutselwerken van de kleinkinderen.
In de dagen die volgen zijn de kleinkinderen druk met van alles en nog wat voor oma. Kleine Sem kleurt in een tekenboek, zijn oudere broer schrijft een verhaaltje samen met zijn moeder om voor te lezen op de dag van de uitvaart en zijn oudste neef download de muziek voor in de kerk. Zo is een ieder op zijn of haar eigen manier bezig met het afscheid nemen van oma. De volwassenen zijn bezig met het uitzoeken van de bloemen, het schrijven van adressen op de enveloppen van de rouwkaarten en een plekje uit te zoeken op de begraafplaats in Colmschate waar oma over een paar dagen begraven wordt. Ik zorg er voor dat de uitvaartkist al eerder in huis komt. Zo kan de familie hun handen met verf er op zetten en een ieder die afscheid komt nemen nog een persoonlijk woord met stift op de kist schrijven.
Dan is de dag van het definitieve afscheid aangebroken. De rouwauto komt voorrijden en de kleinkinderen bewonderen met open mond de statige grijze auto. Het is zowat een feestje als zij te horen krijgen dat zij om beurten een stukje mogen meerijden. Er is namelijk plek genoeg op de brede voorbank. Drie van huis naar de kerk en de andere drie van de kerk naar de begraafplaats. Na de uitvaartdienst in de kerk rijden wij in een lange stoet naar de begraafplaats. Kleine Sem stapt uit de rouwauto. Hij heeft zijn laarsjes aan en een schep bij zich. Met ferme passen loopt hij achter de uitvaartkist aan. Zijn ene handje in de grote hand van papa. In zijn andere de schep stevig vast, want hij gaat helpen oma begraven.
(de gebruikte namen zijn om privacyredenen gefingeerd)
Alexander IJsendorn (39) is uitvaartleider bij Herman Bakker Uitvaartzorg in Deventer. Maandelijks schrijft hij over hetgeen hij meemaakt. Soms informatief, soms met een lach, soms met traan, maar altijd persoonlijk!
