Hij leunde tegen een pilaar in de mixed zone, Jeff Stans. Zei niets, keek leeg voor zich uit. Achter hem langs schuifelde Istvan Bakx, rode ogen, had gehuild. Voetbal is ook emotie en de jongens tonen het. Istvan sprak ik even later, hij deed het beleefd, beetje plichtmatig. Af en toe happend naar adem, de emotie wegdrukken. Een rollercoaster, krankzinnig gewoon, maar uiteindelijk niets hebben. “Het is ons ontglipt”, waren de woorden van Istvan. “We hadden het, maar het is ons ontglipt.” Typerend voor het seizoen waarin de ploeg verrassend sterk startte. Maar de winterstop bleef net iets te lang uit. Eigenlijk vanaf het kansloze bekerduel in Amsterdam kraakte er iets. Daarna was het team nooit meer de oude. Het werd minder fel, voorspelbaar ook. De ploeg evolueert ook niet door, de ontwikkeling stond stil.
De ploeg deed na de finalewedstrijd een ereronde en bleef staan voor de fanatieke aanhang, een mooi en emotioneel moment. Veel applaus, gezang en respect voor hun team. Na een rampseizoen waarin het, op 5 seconden na, nét niet lukte. Voetbal is mooi.. “Een mooi en bijzonder seizoen”, zo kijkt John Stegeman er op terug. “Hier bewust begonnen om me als trainer weer te ontwikkelen, beter te worden.” Hij vond zelf dat het aardig gelukt is: “Het was een leerzaam seizoen, de onmogelijkheden van de eerste divisie, maar ook zijn mogelijkheden, tot de laatste snik gevochten om promotie is een groot compliment aan de staf en de selectie.” Stegeman wilde weer back to basic, zonder plan, dat kon hij zelf verzorgen samen met Paul Bosvelt, daarin stappen gemaakt, het totaalplaatje van alles en dat is hem bevallen. Buiten het stadion troosten supporters elkaar, bijna vol ongeloof. Maar ze zijn er wel voor elkaar. Sommigen mopperen op Stegeman, anderen op Verheydt, dat is ook emotie. Twee fans leunen tegen elkaar, de een troost de ander, voetbal is mooi…