Einde van een seizoen, als ik terugkijk springt met name de finalewedstrijd tegen RKC er uit, wat een wedstrijd! Vreugde en verdriet, zo dicht bij elkaar, dat is wat voetbal groots maakt. Het verzoek kwam weer of ik de spelers individueel wil beoordelen die het afgelopen seizoen speelden, ik zal het ‘rapport’ in meerdere delen schrijven, deze week de defensie.
Doelman Hobie Verhulst startte moeizaam na een blessure die hij opliep in de voorbereiding. Hij groeide tot een grootse vorm waarbij hij echt punten pakte voor de club. Zakte in het tweede deel van de competitie mee met de dalende vorm van het team, werd weifelend en dus onzeker voor de gehele defensie.
Een voldoende voor Verhulst, evenals Roland Baas de linksachter. Ook hij startte goed, toonde veel vertrouwen en speelde zoals Stegeman het graag zag: Veel opkomen met veel (vroege) voorzetten. Ze kwamen niet allemaal aan, maar zorgden voor veel dreiging en erg vermoeide rechtsbuitenspelers bij de tegenstander. Echter in dé wedstrijden veelal onzeker, verdedigend angstig en daarmee geen ruime voldoende.
Die is er wel voor huurling Julian Lelieveld, mogelijk de enige speler die echt progressie heeft getoond binnen de selectie. In het begin voorzichtig, maar wel degelijk. Gaandeweg het seizoen steeds brutaler, ook bemoeiend met de opbouw als het centrum werd afgedekt. Met een goede techniek in staat om veel gevaar te stichten op de helft van de tegenstander.
Een andere uitblinker is Jeroen Veldmate, één brok ervaring, rust uitstralend en altijd positief opbouwend. Voor een defensie van onschatbare waarde, de rust die Veldmate meegaf aan het elftal. Goede pass in de linker, prachtige vrije trappen ook en buitengewoon gevaarlijk voor het doel door zijn onverschrokkenheid. Veldmate was mijn favoriet, niet alleen omdat hij een rots in de branding was, maar ook omdat hij altijd aanspreekbaar is en positief de zaken belicht. Maar ook kritisch durft te zijn, zowel naar zichzelf als richting een ander.
Gino Bosz, verrassende laatste man, maar bevestigde dat door buitengewoon intelligent te handelen en een fantastische crosspass in huis te hebben. Echter nog voor de winterstop werd er meer druk op hem gezet wat voor hachelijke momenten zorgde. Aan de bal magistraal, zonder het speeltuig onzeker achteruitlopend en dikwijls de verkeerde keuzes makende. Bleef het absolute vertrouwen houden van de trainer omdat hij de backs kon bedienen op de stropdas en ook Verheydt kon bereiken; de strategie van de oefenmeester uit Epe.
Weinig kan ik zeggen over Julius Bliek, een uitermate enthousiaste en sympathieke jongeman die eenmaal binnen de lijnen zich transformeerde tot reuzendoder. Agressief, maar wel fair in de duels met een overdosis energie en een voortdurende drang naar voren. Dikwijls als pinchhitter ‘misbruikt’ waar hij goed ‘oorlog’ maakte in het vijandelijke strafschopgebied. Te weinig basisbeurten om hem goed te beoordelen, maar een voldoende zit er wel in voor de Zeeuw.
Volgende week het middenveld.