Zaterdagochtend 1 februari 2020. Het Verenigd Koninkrijk staat op met een Full English Brexit. Rule Brittannia, Brittannia rule the waves: Britons never, never, never shall be slaves! Cheers, mate! De kater komt later. Op het continent hadden we er al eerder genoeg van. Een Netflix serie die net iets te lang duurde. En uiteindelijk toch vooral politiek gedoe was. Dus over tot de orde van de dag. Ze gaan een jaar onderhandelen en dan horen we wel of we er überhaupt iets van merken. Meanwhile: stay calm and carry on.
Ook in Deventer zal het met de Brexodus wel meevallen. De gezellige Tea Rose in de Wallstreet blijft gewoon High Tea serveren. De HEMA Engels drop verkopen. Dickens natuurlijk en aan de Vetkampstraat blijven we de Engelse tradities koesteren. Want eerlijk is eerlijk: the home of football staat in Engeland. Natuurlijk waren we er in Deventer ook vroeg bij. Met UD en korte tijd later met the working class heroes van Go Ahead. Maar voor die oude en soms onnavolgbare tradities moeten we toch vaak het Kanaal over. Dat blijven we massaal doen vanuit Europe and the Netherlands.
Voor een fish & chips, een pint in de pub, een voetbalwedstrijd. Genietend van de Lords en het Lagerhuis. Van de Queen. Die steeds kleiner lijkt te worden en pas aftreedt als ze over haar handbag struikelt en haar nek breekt. Dat willen we allemaal niet missen. Of om met een ander bekend exportproduct, the Beatles, te spreken: ‘I don’t know why you say goodbye, I say hello!’. We worden er bijna melancholisch van. En daar zijn ze ook al zo goed in. Ze gaan door totdat het hele eiland net als de Titanic toch zinkt. En zelfs dan is er een afscheidstraditie. Het door een Schot(!) gecomponeerde en door ons over het Kanaal dan luid meegezongen: Auld Lang Syne.