We zijn in Nederland al weer een tijdje op zoek naar het juiste bindmiddel. De maïzena voor onze gedoe-maatschappij. Dat is niet gemakkelijk. Sinds de ontzuiling zijn we allemaal in ons eigen bubbeltje gekropen. We zouden hooguit kunnen zeggen dat de koning, maar vooral Koningsdag, nog gezien kan worden als een verbindend volkselement. Maar ja, één dag per jaar is wel erg karig. Afgelopen weekend bleek dat er nog een ander verbindend element bestaat. Waar we allemaal verstand van hebben. Lekker op kunnen foeteren, zonder iemand daar persoonlijk mee te beledigen.
En dat is tegenwoordig een hele toer. Van trein-tweet tot moorkop, verdeeldheid ligt steeds op de loer. Maar het weer, want daar hebben we het over, kan een natie verbinden. Dan kan zelfs de oer-Hollandse gezelligheid om de hoek komen kijken. Dat vraagt wel minimaal om een code geel of oranje. Gezelligheid met een snufje dreiging. Dat hebben ze bij het KNMI nu eindelijk ook begrepen. Je moet de gezellige dreiging vooraf benoemen. Letterlijk een naam geven. En daar was ze dan. Onze onschuldige Ierse. De donkerharige Ciara.
En los van het feit dat iedereen eerst zijn tong brak over de juiste uitspraak, was het toch liefde op het eerste gezicht. Want zeg nou zelf. Ciara, daar ga je toch niet over klagen. Daar bestel je spontaan een boeket verwaaide bloemen voor op Valentijnsdag. Zo noem je de nieuwe boom die jouw omgewaaide oude eik gaat vervangen. Dan kijk je toch anders naar al die obligate beelden die weer langs kwamen. Van gezandstraalde mensen op het strand. Die ene boom die net naast het huis was gevallen. De zandzakken voor deur van het kadehuisje.
Het zag er door Ciara veel liever uit. Want eigenlijk wisten we stiekem ook allemaal dat het wel hard waaide, maar de schade eigenlijk wat tegenviel. Ciara, een mooie storm in een glas water.