De King’s Speech van 4 mei heeft veel indruk gemaakt. De recensies waren lovend. Dat werd natuurlijk mede ondersteund door het prachtige decor. Een lege en verlaten Dam. Geen hordes toeristen met ratelende rolkoffers. Geen vrijgezellenfeest-hooligans. Geen provinciale dagjesmensen. Zelfs geen draaiorgel. Ooit in de zeventigerjaren waren daar de mariniers voor nodig. Die ontdeden toen de Dam van ‘links, langharig, werkschuw tuig’. Meestal vredelievende hippies.
Maar dat was toen niet normaal. Niet volgens de heersende norm. De koning sprak er ook over: ‘niet normaal maken wat niet normaal is’. Daar had hij in één klap ons huidig dilemma te pakken. Want we zijn op weg naar het ‘nieuwe normaal’ volgens onze leiders en experts. Wen er maar aan, wordt er dan achteraan gezegd. Maar dat nieuwe normaal kunnen we maar moeilijk aanvaarden als normaal. Dat vinden we eigenlijk niet normaal. En bij Koninklijk Besluit van 4 mei moeten we dat niet normaal maken. Agendapuntje voor het regulier overleg tussen het staatshoofd en de MP.
Die is noodgedwongen aan het versoepelen geraakt. Een hele waslijst, die evenzovele vragen oproept bij iedereen die er mee te maken heeft. We begrijpen het allemaal niet precies of willen het niet begrijpen. De lockdown wordt in elk geval steeds minder intelligent. En als je een grote bek hebt, doe je maar snel een mondkapje op. Want het gaat gebeuren, ook in Nederland. De mondkapjes zullen overal uitingen worden van hoe de mens achter dat kapje zich verhoudt tot het nieuwe normaal.
Heel Holland naait zich suf. De visueel beknotte vrijheid van meningsuiting, meestal in de vorm van ik toeter maar wat, zal een Hollandse invulling krijgen. Wit natuurlijk exclusief voor de zorghelden. Maar daarnaast maak je zelf met jouw mondkapje je eigen held of beschermengel. Maxima leek op de Dam al een keus gemaakt te hebben. Zij gaat voor haar held Zorro
