In mijn speurtochten naar oude typemachines kom je nog eens ergens. Laatst reed ik door een voorstadje in het westen van het land om een vintage Duitse Olympia tikmachine te scoren. Een voorstadje waar het zo rustig was dat je extra moest opletten in het verkeer, vooral als de plek van bestemming zelfs voor de Tomtom niet helemaal duidelijk was.
Al rondjes rijdend en het juiste adres opnieuw intikkend, moest ik vol in de remmen voor een plotseling overstekend oud vrouwtje. Ik schrok en zij nog meer. Haar verkleurde rode Dirktas, die ze in haar armen vasthield, viel op straat. Ze aanvaardde mijn verontschuldigingen zonder iets te zeggen met een hoofdknikje. Ik hielp haar met het oprapen van een heleboel vintage speelgoedpoppen. Er zat ook een Artis de Partis knuffel bij, die mij gelijk terugbracht naar de tijd dat ik nog met vrouw en kind in Amsterdam woonde en regelmatig de kinderwagen langs wilde en tamme dierenluchten duwde. Onze Artis de Partis hebben we ooit verkocht op Koningsdag aan een grijze oude dame. Misschien was zij het wel. “Nog een fijne dag mevrouw.“
Het adres was welhaast onvindbaar in deze Vinexwijk. Rondje na rondje reed ik daar. Het leek wel op het zoeken naar een parkeerplek in Amsterdam op zondagavond. Maar tijdens de rondjes van vandaag kwam ik steeds meer grijze oversteekvrouwtjes tegen. Ze staken zonder om te kijken zomaar pardoes de straat over. Bij elke oversteek droegen ze allemaal oude en verkleurde boodschappentassen bij zich. Wonderlijk. Hebben ze dit zo afgesproken? Maar opeens stonden ze tegelijk stil en riepen allemaal in koor: “Bestemming bereikt!”
