Als we met een toeristische bril op zouden hebben gekeken naar de deelnemers van het Eurovisie Songfestival hadden we spontaan zo maar wat landen geschrapt van ons vakantielijstje. Ook de winnaars deden ons niet denken aan Bella Italia. We zagen bij het rocknummer geen Toscaanse heuvels, Romeinse piazze of een terrasje aan de Adriatische Zee. Ook bij andere deelnemers vroegen we ons af of die in het betreffende land ook zo maar in het wild op straat lopen. Kortom: alles was zoals het hoort te zijn op dit fieldlab songfestival. Intussen zitten we toch weer stiekem te denken aan een zomervakantie met meer mogelijkheden.
Naarmate de viruslijnen naar beneden buigen, stijgen de onze om naar het buitenland te gaan. Toch zegt vijftig procent van de Nederlanders dat zij deze zomer in eigen land vakantie vieren. Want zelfs na de meest miezerigste meimaand sinds jaren geldt ook hier: yu no man broko mi. Maar een groot aantal zal toch breken en zijn uiterste best doen om het EU-covid19-certificaat te halen. Nodig om je grenzen weer eens te verleggen. Het certificaat is een explosieve ICT-mix van een Europees paspoort in een nationaal uitvoeringsjasje. Heel stoer is er al geroepen dat het rond 1 juli operationeel moet zijn. Dat wij als dubbel geprikte Nederlanders dan op een eenvoudige manier een QR-code op onze smartphone kunnen downloaden. Waarmee Europese digitale slagbomen als vanzelf voor ons open gaan.
Er schieten ons zo maar 35 vergelijkbare ICT-projecten bij de overheid te binnen die de eindstreep nooit hebben gehaald. Laat staan de landingsbaan. Dus gaan we weer twijfelen, worden er nog meer schaduwvakanties geboekt en informeert de neef uit de Randstad hoe die camping in Lettele is. Maar wie weet, geschiedt het Europese wonder toch. En kunnen we met QR-code straks fluitend de Franse grens over. EU, douze points. Voilà!