Lang geleden interviewde ik (Robert Heukels) Shaquille O’Neal. Deze NBA-basketballer had een merkwaardige motoriek en een nog merkwaardiger manier van spreken. Hij was in alles lang en zijn stembanden waren ongetwijfeld ook lang, want ik verstond louter donkere, langgerekte klanken. Toen ik het bandje met daarop de weergave van ons gesprek versneld afspeelde verstond ik hem ineens wel. Shaq, zoals ze hem bij Orlando Magic liefkozend noemden, bleek een erg aardige gast, een grote vriendelijke reus met kolossen van handen en voeten. Die kwamen hem in de NBA goed van pas. Hij werd de beste center van de wereld en dunkte in Los Angeles de ene titel na de andere bij elkaar.
Enfin. Aan hem moet ik hem soms denken als ik onze IJslandse aanwinst Willum Thor Willumsson over het veld zie schuiven. Alles is nogal veel aan onze held, hij is lang, massief en alleen al in zijn naam zie je dat zijn ouders niet zuinig zijn geweest hem rijk te bedelen, alles is dubbel aan Willum, de ellen, de essen, de voornaam die nog even herhaald wordt in de achternaam.
Willum begon zijn carrière bij UMF Breiðablik en op Wikipedia lees je dan dat de club is vernoemd naar het zevende van twaalf hoofdpaleizen in Asgard en dat is dan weer van ene Baldr, niet te verwarren met de kickbokser die liever uitdeelt dan incasseert. Bij die club doen ze sinds 1950 niet alleen aan voetbal, maar ook aan karate, dansen, skiën, zwemmen én basketbal. Wonderlijk genoeg werd Willum binnengehaald als voetballer, wellicht was ie voor het echte dunken net niet lang genoeg met zijn 1 meter 94.
In 2019 verkaste Willum naar het vrij bekende Bate Barisow in het altijd gezellige Wit-Rusland. Daar speelden vroeger ook Alexander Hleb die u misschien nog kent van Arsenal en Mateja Kezman, de oud-topscorer van PSV. De Wit-Russen betaalden een kwart miljoen voor Willum en die won er twee keer de beker en een keer de supercup.
In die tijd, Willum woonde in Minsk en speelde als iedere gezonde jongen Playstation, kwam hij in aanraking met de naam Go Ahead Eagles. Van die naam keek hij op en het zat nog in zijn brein toen de club hem daadwerkelijk belde met de vraag of hij niet in Deventer wilde komen spelen. Ondertussen had hij, het is allemaal niet gelogen want Willum heeft het zelf verteld, al een paar keer naar wedstrijden van Kowet op televisie gekeken. Het leven zit wonderlijk in elkaar.
Willum kwam, veroverde al snel de harten en raakte geblesseerd. Zonder Willum werd er geen punt gehaald en of dat een causaal verband heeft, ik denk het eigenlijk wel. Sinds hij weer fit over het veld sluipt speelt Go Ahead een stuk gemakkelijker. Tegen Cambuur besloot ik eens alleen op hem te gaan letten en dat beviel me enorm. In alles oogt hij lang, groot, traag en bijna sloom, tot de bal in zijn buurt komt en Willum plotsklaps precies weet wat te doen. Iedere keer wanneer je denkt dat hij te laat is, blijkt hij ruim op tijd, iedere keer wanneer je denkt dat hij iets onnozels onderneemt blijkt het gewiekst. Ik heb zelden zo’n vreemde voetballer gezien, maar hij lijkt in zijn doen en laten op Shaquille O’Neal. Je denkt: dat wordt niks met dat onhandig lange lijf en verdomd, je hebt hem weer onderschat.
De rapporteur van Voetbal International gaf hem na de match tegen Cambuur een 5,5 en daarmee kreeg Willum zo ongeveer het laagste cijfer. Dat was op zijn minst opmerkelijk te noemen. Maar ik begreep het wel. Willum oogt niet zo goed als hij wel degelijk is. Willum is een soort rockster tussen de ranke, lichtvoetige sprinters rondom hem en wandelt als de grote vriendelijke reus tussen de linies. Je moet een fijnproever zijn om het te zien, maar Willum lijkt ook wel een beetje op René Eijkelkamp, die heel veel dingen heel slim, heel goed deed. Ook Willum toucheert de bal vaak op precies de juiste snelheid en is meer kunstenaar dan we vermoeden. De goal tegen Ajax, een kunstwerk op zich, was geen toeval, maar een voorbode. Willum Willumsson is veel, geeft veel en gaat ons nog wonderlijke dingen laten beleven.