Het was weer zo’n avond, de magie zocht de hoofdrol in De Adelaarshorst. Het gierde door het stadion dat bewoog op emoties. De terugkeer van Kees en Andries, het onrecht van de niet geschonken penalty, het koude schot van Haye en het opveren van de thuisploeg aan de hand van een subliem spelende Amofa. Niks geen saaie 0-0, zoals ze bij ESPN voorspelden, maar moed en veerkracht schilderden een meeslepende tweede helft. De roodgele helden gaven niet op, ook niet toen Noppert de mooiste kansen wegtoverde. Angstige Friezen werden overspoeld door woest vliegende Adelaars die steeds sneller de bal van voet naar voet kregen, maar eenmaal in het zicht van het succes verblind raakten. Was dit zo’n avond waarin het lot zich flink aan het vergissen was?
Door Robert Heukels
Op de linkerkant bleef de aanvoerder gaan. Onvermoeibaar stoomde hij op, er zat hem iets op de hielen. Het gezicht van Go Ahead, voor eeuwig de man die ons naar de eredivisie kopte, bovenal de man die als geen ander uitstraalt wie we zijn: niet te kraken zo moedig.
De klok ging al bijna in het rood, de grenzeloos onverdiende nederlaag tekende zich af. Maar de benen van Bas stuurden hem de ruimte in, hij zette onvermoeibaar zijn honderdste sprint in en daar kreeg hij de bal. In trance en wanhoop slingerde hij hem nog één keer richting doel. Het wonder begon, Noppert kon de bal niet vangen en verwerkte hem maar half. De massieve IJslander bracht de bal met de borst verder en plotseling, het was als in een film, stonden er alleen maar roodgele spelers in een rij achter elkaar om het wonder te verrichten. Stokkers scoorde, dat moest zo zijn. Maar de man die de meest emotionele gelijkmaker ooit in gang zette was Bas. Hij stortte ter aarde en met zijn vader in gedachten brak hij, zoals dat gaat op magische momenten waarop alles in het leven samen komt. De daaropvolgende kus van Kraay was de kus van heel Kowet. Het orkanische juichen en het stille huilen schreven de naam van Bas in ieders hart.