Helemaal klaar was ik er voor. Mijn welverdiende ode aan René Hake stond in de steigers. De man uit Erica speelde het toch maar mooi klaar. Na een aarzelend begin had hij rust, vertrouwen, herkenbaarheid én optimisme gebracht, kom daar maar eens om in de Adelaarshorst. Goed, op Twitter toeteren ze al weken dat onze Gerrit erin moet, maar aan dat soort opportunisme geeft Hake niet toe en de cijfers geven hem meer dan gelijk. Er zijn er ook die vinden dat Stokkers beter in de spits past dan Lidberg. Hake glimlacht en kreeg gisteren in Nijmegen wederom de bevestiging dat je met een voorhoede vol lopers en werkers het iedereen meer dan lastig maakt.
Nee, het ging ons gisteren opnieuw voor de wind en het wachten was op een eclatante zege toen collega-trainer Rogier Meijer zijn troeven op tafel legde. Die troeven pakten goed uit. Iedere wissel maakte NEC sterker en deed het lankmoedig geworden Go Ahead pijn. Toen was Hake aan zet. Ik had daar vertrouwen in, vorige week nog had René onze oude vriend Kees schaakmat gezet in een zinderende slotfase. De oplossing voor de wending in de wedstrijd diende zich bovendien als vanzelf aan, omdat enkele spelers vermoeid en gekwetst omvielen.
Met name voor José Fontan bleek negentig minuten intens voetballen een wat al te grote opgave na wekenlang blessureleed en zitvlees kweken. Vanaf de zijkanten kwam het gevaar, dus hup, Amofa naar de rechterkant, aanvoerder Mats naar links en Nauber erin, die moest ons rust brengen. Kwestie van tijd; de storm zou gaan liggen. Helaas. Iemand had stiekem een slaappil in de thee van onze technische staf gestopt. Dat de 3-3 alsnog viel was geen toeval, de manier waarop het gebeurde helaas ook niet. De ode aan Hake blijft nog even liggen. Hopelijk is onze trainer volgende week weer wakker en de ode nog vers.
