Zo’n dertig jaar geleden kon ik er geen genoeg van krijgen. Een terrasje in de zon, de roze krant La Gazzetta dello Sport uitgevouwen op het tafeltje en daar kwam een jonge dame al met een cappuccino met precies de goede schuim. In het voetbalgekke Italië vulden ze in bloedhete zomers dagelijks de pagina’s met mogelijk opstellingen in het nieuwe seizoen van de Serie A. Per club las je de mogelijke basis, de mogelijke reserves, de mogelijke aankopen en de mogelijke verkopen. Uiteindelijk pakte het heel vaak totaal anders uit, maar het vermaak was er niet minder om.
Nederland heeft in de loop der jaren dat theatrale van Italië overgenomen. Het gonst al weken van de geruchten en als we onze grote kranten en talloze voetbalsites moesten geloven was er bijna geen speler meer bij zijn eigen club. Met name Ajax doet intussen zijn best deze schijnwereld op een echte wereld te laten lijken, maar bij ons Go Ahead Eagles glijdt alle rumoer vrij soepel van de brede schouders. Het is nog geen 2 september, we mogen nog niet juichen, maar de inzet van Paul Bosvelt is helder. De boel bij elkaar houden. Standbeeld voor de man als het daadwerkelijk lukt.
Hoe ouder ik word, hoe meer weerzin ik voel voor de transferwindow. In deze periode vormt het voetbal het toneel van de complete paniek. Zaakwaarnemers ruiken dat dit de dagen zijn waarin ze hun slag kunnen slaan, clubs pakken trillend hun schaakstukken op om ze te bewegen, technisch directeuren vergeten een week lang hun haar te kammen en zitten vastgeplakt aan vier mobiele telefoons tegelijk en spelers wensen op het laatste moment naar hun droomclub te gaan. Een uiterst sympathieke en intelligente jongen als Carel Eiting raakt plots verzeild in een schimmenspel. En ik las dat het iets deed met Andries Noppert dat er maar steeds geen transfer wordt gemaakt, terwijl hij toch in Oranje was gekomen. Op zulke momenten zakt de moed me in de schoenen. Iedereen lijkt soms knettergek.
Toch is dat niet zo. In Deventer lijkt het besef in te zijn gedaald dat meedoen aan het Rad van Fortuin een belediging is voor jezelf. Als je met visie en vanuit een goed plan een club leidt, mag het nooit aankomen op wat paniekerige zetten in de laatste week van de transferwindow. Als je het van buitenkansjes moet hebben of toch voor het geld kiest als iemand jouw kroonjuwelen in een ultieme poging wil weghalen, bouw je een fundament van glas in plaats van beton. Wie de golven van gekte durft te parkeren ziet het helder. Voor de club, voor de spelers, voor de ontwikkeling, voor de uitdaging, voor de waarde op langere termijn, voor de supporters, is het beste plan dat we komend weekend met de compleet in tact gehouden selectie gehakt maken van Heerenveen. Waar al dan niet een Noppert in het doel staat bij de club die niet meer van zijn dromen lijkt.