Eindeloos tuur ik naar de gezichten. In een hoekje van het Abe Lenstra Stadion dansen de roodgelen. Achter hen een muur van geluid, de meegereisde supporters zingen de bekende liedjes, ze klinken als liefdesverklaringen. Geen gezicht dat niet straalt. Trainer René Hake mogen we euforisch noemen, hij is het middelpunt op de foto en lacht zijn meest trotse vaderlach. andere stafleden glunderen en kijken met liefde naar hun kroost.
Luister hier naar de column
De vertrouwde gezichten warmen mijn hart, maar de verrukking in de ogen bij de nieuwelingen ontroert me misschien nog wel meer. Ik kijk naar Luca Everink, een jongen die is geboren in Diepenveen, dus zeg maar Deventer. Een jongen die al vanaf zijn elfde in de opleiding zat bij Twente en Heracles en dus talloze liters bloed, zweet en tranen heeft vergoten voor zijn droom. Dit seizoen vocht hij tegen de schaduw, maar de laatste weken zochten de zonnestralen, dwars door de stromende regen heen, zijn stoere gezicht met de wapperende manen. Hij viel knap in tegen Vitesse en leverde in Heerenveen een schitterende voorzet af op Victor Edvardsen. In heel zijn energie zie je dat deze man er inmiddels klaar voor is. Doe een beroep op hem en hij zal leveren.
Ik kijk verder en zie het blozende gezicht van Søren Tengstedt. De new kid in town, net ietsje ouder dan Everink al. Gehaald is hij met het oog op een toekomst zonder Willum, maar nu al droom ik van de wedstrijden waarin ze samen zullen spelen. Tengstedt is een jonge man op de groei, maar de manier waarop hij de 0-2 voorbereidde loog niet. Hier zit voetbal in. De actie was knap, de pass op onze Zweedse Edvardsen majestueus in snelheid en precisie. Het voetbalbloed van een Tengstedt heeft een hoge kwaliteit. Ik las dat zijn vader Kim profvoetballer was, zijn oom René is een begrip in Denemarken, dan heb je nog ome Thomas die er behoorlijk wat van kon en diens zoon, Casper Tengstedt, speelt momenteel bij Benfica. Kortom. Søren heeft het niet van een vreemde.
Ik kijk naar de tientallen lachende gezichten op die unieke foto. Al die mannen in hun prime. Om dit Go Ahead te kunnen begrijpen, dien je de opstellingen te bestuderen waarmee de vechtmachine van René Hake een wedstrijd eindigt. Na de winterstop zijn alle uitduels met 0-2 gewonnen en steeds weer over de streep getrokken door de mannen van de bank. Daarmee zijn ze geen mannen van de bank meer, maar hebben ze de onzichtbare lijn tussen basis en schaduw doorbroken. Go Ahead is geen elftal meer, maar een leger aan hongerige vogels die meepikken wat ze mee kunnen pikken. Daarmee jagen ze gedisciplineerd op dromen die decennialang niet eens te bedenken waren. De gezichten van dit Go Ahead, vertrouwd, nieuw, geroutineerd, jeugdig, stralend, sterk, laten zich in de mooiste beelden vangen. Het is niet het succes van een enkeling, het is het succes van een leger waarin ieder individu zijn medereizigers koestert. De reis is schitterend, maar de reis duurt ook nog maandenlang voort. Gelukkig maar. Er zullen nog vele hoekjes in vele stadions onveilig worden gemaakt.
