Karakter
Gemengde gevoelens deze week. Afgelopen woensdag werd ik op de hoogte gebracht dat Bertus Zwerus was overleden. Binnen Go Ahead Eagles kende iedereen Bertus wel, maar ook voor vele doelmannen, het damesvoetbal en de scheidsrechters had Bertus veel aandacht. Op Facebook schreven onder meer Gerard Somer en Robert Heukels emotionele woorden over wijlen Bertus. Ik leerde hem echt kennen in Enschede toen hij coach was van het DSVO team, de Deventer scheidsrechtervereniging. We werden dat jaar Nederlands kampioen op de velden van Sportclub Enschede. Bertus was een fanatiek man die de lijnen uitzette en geen tegenspraak duldde. Illustratiever was zelfs nog het Nederlands Kampioenschap in de zaal een half jaar later. Op die kleinere goal voelde ik me wat meer thuis en in Leek eindigde de ‘kleine finale’ in strafschoppen. Terwijl ik twee penalty’s stopte, verprutsten de veldspelers er drie. Met name de laatste, genomen vanachter het standbeen, werd Bertus teveel. Hij brulde tegen de strafschopnemer en nam hem met name de laconiekheid en gebrek aan teamspirit kwalijk. Maar had ook troostende woorden voor mij en toonde zo binnen enkele seconden zijn karakter.
Op de oude perstribune kwam ik hem vervolgens tweewekelijks tegen tot de winter van 2017. Nadat hij zijn vrouw naar haar plek op de tribune had begeleid vertelde hij me dat het toen wel erg slecht met hem ging. Bertus was dementerend, maar naar zijn eigen idee viel het allemaal wel mee. Totdat hij niet meer mocht autorijden en de ziekte wel echt bij hem doordrong. Zo heb ik dat destijds ervaren. Nadien heb ik hem niet veel meer gesproken maar de ervaringen in Leek, en toen op de tribune, maakten hem tot een grote persoonlijkheid voor mij, een man met karakter.
Karakter toonde het elftal van Jan van Staa een dag eerder niet. Gelaten lieten ze zich piepelen, gewillig naar de slachtbank leiden. Ik heb al veel geschreven over het afgelopen seizoen, al twee jaar eigenlijk kommer en kwel. Ik heb de afgelopen 19 jaar dikwijls tweespalt in de ploeg gezien, ook bewuste nederlagen, maar zoveel slecht voetbal kan ik mij niet meer herinneren. Reikhalzend keek ik dan ook uit naar een kleine vertroosting, die er ook kwam afgelopen zondag. In een rechtstreeks duel wist PSV zijn knappe seizoen net dat cachet te geven wat de buitenwacht nodig had om hen terecht kampioen te noemen. Want kritiek was er op PSV, zelfs Ten Hag maakte zich daar schuldig aan. Het team PSV zegevierde en dat was eigenlijk al zichtbaar bij de botsing tussen Huntelaar en Zoet. De doelman van PSV redde manmoedig op een inzet van veteraan Huntelaar en beiden bleven gekwetst achter. Spelers van PSV ontfermden zich over hun sluitpost terwijl Huntelaar moederziel alleen bleef liggen in het doelgebied. PSV is een team en Ten Hag heeft dat nog niet voor elkaar in Amsterdam. PSV rekende in een klap af met alle afgunst en ging met de schaal aan de haal, een warm feest in een warme stad.