Mevrouw Pulau is ruim 80 jaar oud geworden. In het mortuarium zwaait Jeroen normaal gesproken de scepter, maar bij een Molukse familie blijft hij keurig op de achtergrond, want zij doen alles zelf.
Mevrouw Pulau heeft de nacht doorgebracht in de koelruimte van het mortuarium. Toen ik binnenkwam had Jeroen haar daar al netjes op een wastafel in de verzorgingsruimte gelegd. Een nette ruimte met een wastafel en een groot aanrecht. Een deel van de Molukse familie zat inmiddels in de centrale hal. Het wachten was op de echtgenoot en oudste dochter. Zij had net gebeld. Haar vader vond het allemaal erg moeilijk en stelde de gang naar het mortuarium uit. Een vriend van de familie verontschuldigde zich: ‘’Een typisch Moluks gebruik, zij komen altijd te laat.’’ Twee kleindochters gingen nog gauw even naar de stad voor speldjes. Ik vroeg Jeroen nog een rondje koffie.
Drie kwartier later trokken meneer Pulau, zijn drie kinderen en de volwassen kleindochters plastic handschoenen aan. ‘’Wacht even’’, zei ik, ‘’jullie vader wilde toch eerst een gebed uitspreken?’’ Ik stelde mij bij de bewassing een hele ceremonie voor. Maar niets van dat al. Meneer Pulau sprak een gebed uit in het Ambonees en vervolgens werd mevrouw van top tot teen gewassen, gekamd en aangekleed. Haar dochters maakten haar armen en benen grondig schoon en stoeiden met haar knot. Een kleindochter maakte met de kleine goudkleurige speldjes het traditionele gewaad vast en meneer Pulau boende een oor uit.
Geweldig mooi vond ik het. En ik zou het iedereen gunnen om na het overlijden nog een keer zo door je dierbaren te worden aangeraakt. Als laatste deed meneer Pulau zelf het gebit in bij zijn vrouw. Jeroen en ik kwamen er niet aan te pas. Mijn enige rol was om Jeroen en de chauffeur van de rouwauto wat langer aan de praat te houden.
(de gebruikte namen zijn om privacyredenen gefingeerd)
Alexander IJsendorn (39) is uitvaartleider bij Herman Bakker Uitvaartzorg in Deventer. Maandelijks schrijft hij over hetgeen hij meemaakt. Soms informatief, soms met een lach, soms met traan, maar altijd persoonlijk!