Door Alexander IJsendorn –
”En daarna vraag je of er nog iemand is die een woordje wil spreken’’ suggereert Paul en hij kijkt mij met een doordringende blik over zijn goudkleurige bril aan. Ik raad het af om deze vraag te stellen tijdens een afscheidsplechtigheid. Enerzijds omdat het meestal pijnlijk stil blijft, anderzijds omdat je voor ongewenste verrassingen kunt komen te staan. Ik heb daar vervelende voorbeelden van gehoord. Er schijnen ruziezoekende ooms te zijn die de overledene tijdens zijn afscheidsdienst de huid vol schelden en mafketels die er een sport van maken uitvaartplechtigheden te verstoren. Hoewel dat uitzonderingen zijn adviseer ik nabestaanden toch om de regie zelf in de hand te houden. Maar bij de crematie van Pauls vader was wel gevraagd of iemand nog iets wilde inbrengen. Iemand had moed gevat en een keurig afscheidswoord gesproken. Ik kijk naar José, die even lijkt te aarzelen, maar dan instemt.
De afscheidsdienst ontroert. Een kleindochter speelt het ‘’In Paradisum’’ op de viool, een kleinzoon speelt een zelfgeschreven pianosolo en twee andere kleindochters herinneren hun oma in weinig, maar rake woorden. Daarna kom ik met mijn vraag. Er komt een vrouw naar voren van een jaar of vijftig. Ze draagt een donkergroen gewaad en haar rode haren omlijsten als een lichtkrans haar gezicht. Ik werp een blik op José. Die kijkt blanco voor zich uit. De vrouw stelt zich voor als Mignon en verkondigt dat ze diep geroerd is door het afscheid dat de familie voor hun moeder in elkaar gezet heeft. Zelf wil ze ook graag een muzikale bijdrage leveren. Ze begint te zingen, in volle overtuiging, met de armen voor de borst, diep voorover buigend en weer recht overeind komend: ‘’A bridge over troubled water’’. In mijn oren klinkt het wel aardig en in ieder geval gemeend. Aan de gezichten van José en Paul valt nog steeds niks af te lezen. Steeds als ik denk dat het lied afgelopen is buigt de vrouw zich weer voorover richting uitvaartkist en haalt weer uit. Als ze uiteindelijk naar het publiek buigt en terugloopt naar haar plaats loopt Paul met ferme tred naar de piano om zijn zoon te begeleiden bij het laatste lied. Na afloop vraag ik José of deze vrouw soms één van de vrijwillige nachtzusters is, die haar moeder de laatste weken gezelschap hielden. ‘’Nee’’, zegt José, ‘’ze is een vriendin van ons.’’ En terwijl ze haar gewicht verplaatst op haar andere been en daardoor lichtjes tegen Paul leunt, vervolgt ze: ‘’Ik was er eigenlijk al bang voor dat dit zou gebeuren.’’ Ze buigt nog wat meer naar me toe en fluistert in mijn oor: ‘’Ze doet me soms denken aan prinses Fiona, de Oger uit de film Shrek.’’
(de gebruikte namen zijn om privacyredenen gefingeerd)
Alexander IJsendorn (39) is uitvaartleider bij Herman Bakker Uitvaartzorg in Deventer. Maandelijks schrijft hij over hetgeen hij meemaakt. Soms informatief, soms met een lach, soms met traan, maar altijd persoonlijk!